Soms is iets ZO glashelder dat je het niet eens meer ziet. Als zo’n ruit waar je dwars doorheen kunt lopen omdat ze er niet even van die waarschuwingsstickers opgeplakt hebben. Zoiets dat echt mega-hard fluistert maar niet meer hoorbaar is door achtergrondruis, of eigenlijk misschien wel gewoon een Kwartje dat al jaaaaren vastzit in een radertje en maar niet naar beneden dendert.
Vanmorgen viel ie bij ons. Eindelijk. We keken terug op de vakantie en hoe heerlijk ontspannen we het grootste deel van de tijd geweest waren. En vooral: hoe ontzettend veel we buiten waren geweest. Zonder tv en laptop, maar met hangmat, boek, kinderen en… strand. Het hutjemutjevolle zwembad op onze camping gebruikten we hooguit om even af te koelen, de zee gaf pas echt verfrissing, ruimte en lucht. En erg veel lol; met banden, luchtbedden en van die piepschuimen ‘waveboards’ waar wij zelf te zwaar voor waren en dus zonken.
De zee. ‘Onze’ zee, ons verbindingspunt, onze grote voorliefde en de plek waar we altijd inzichten, rust, stilte en ruimte ervaren. Toen ik jaren geleden tijdens de Big Five For Life training in Zuid-Afrika zo’n honderd keer achter elkaar de vraag kreeg: “Wat wil je?” was mijn antwoord steevast: “een huisje aan zee. Aan zee wonen. Strand, zee, zout, zand”. Er werd geregeld gelachen om mijn antwoord. “Ja dat lijkt wel leuk, maar als je er eenmaal elke dag bent vind je er vast al snel niets meer aan” zei zelfs iemand. En weet je, ik liet me nog overtuigen ook. In de vakanties naar zee is toch prima, en een meer of ander watertje is ook leuk toch!
Tot ik vorig jaar november besloot te gaan verhuizen. Van Enschede naar… zee. Zo voelde het voor mij tenminste. Het werd uiteindelijk Voorhout, nog niet helemaal aan zee, maar het scheelde al gauw 7 kwartier rijden! Daar ging ik samenwonen met de man die zee, strand en rust belichaamt en ademt. Mijn eigen vuurtoren en voor vele anderen ook een baken. Zodra het kan zijn we nu dan ook samen op het strand te vinden. We zaten zelfs een weekend in een strandhuisje, echt op het strand, in de regen, wind, en gelukkig was er ook wat zon. Overal zand en zelfs de zoetste kus smaakte zout. Heerlijk :-).
Als ik er ben kan ik uuuuren naar de golven kijken, met mijn blote voeten in het water staan, en voelen hoe het zand onder mijn voeten weggetrokken wordt. De kracht, de frisheid, het prikkende zout en het brandende hete zand in de zomer. Ieder moment is anders! Als ik kijk naar het komen en gaan van de schuimkoppen, de aanspoelende kwallen of zeesterren, en luister naar het geruis, gebulder of het neerklappende water op het strand, dan ben ik helemaal in het moment. Geuren, smaken, geluiden, beeld… het maakt dat ik me weer helemaal mens voel. Dat ik weer voel wat ik te doen heb en hoe heerlijk simpel alles is. Zelfs de lastige dingen worden dan minder lastig; ik voel dat het goed is en dat alles zal lopen zoals de bedoeling was.
De afgelopen maanden zag ik het (als ik niet aan zee was) soms even niet meer helder. Vooral de deadline van eind oktober begon een beetje aan me te ‘trekken’. Dan komen de eigenaren van het huis dat we sinds november huren terug naar Nederland en gaan wij dus verhuizen. Alleen: waar naartoe? In mij fluisterde, sprak, riep en schreeuwde een stemmetje: “zee!” “zeeheeee!” “Joehoe..? ZEE??!!” Dan zuchtte en slikte en bromde ik wat terug. “Ja… ik weet het. Komt vanzelf. Nu gaan zoeken naar een ander huurhuis is toch veel te vroeg… dubbele huur en zo. Geduld!” Ik geloofde mezelf soms zelf niet eens als ik het zei. Waar zouden we in vredesnaam terrecht komen? Zou het echt wel goed komen allemaal?
Vorige week was er een nacht waarin er even een hoop tegelijk verwerkt moest worden. Onze vakantie was iets anders geëindigd dan verwacht. De auto waarmee we aan het begin van de vakantie al strandden omdat de dynamo het begaf, kreeg ook op de terugweg kuren. Zo erg zelfs dat de vakantie van de auto in Frankrijk verlengd werd. Die van ons niet; we mogen de auto deze week weer ophalen, 1400 km verderop. Onze reisverzekering bleek niet zo Glashelder als de commercial deed vermoeden, dus het was even een hoop geregel. En dat gaf de nodige spanning, uiteraard. Een sterfgeval in de familie een paar dagen later maakte dat ontspannen helemaal even niet meer lukte. Wakker liggen is dan iets dat ik maar even voor lief neem. Mijn manier van verwerken, laten bezinken.
Toen ik om 4 uur nog wakker was pakte ik mijn telefoon en klikte mijn pink toevallig op de Funda-App. En BAF. Daar waren ze. Twee woningen in één oogopslag. Eentje 500 meter van zee, de ander direct aan het strand. Of ik even wilde opletten. Qua prijs goed te doen, voldoende kamers en ook het moment van verhuizen kwam prima uit. Dus.
Tijdens de spannende momenten de afgelopen dagen kwamen er al meerdere ‘hints’ voorbij (zoals ik al eerder zei: ik geloofde daar vroeger ook geen hol van, inmiddels ervaar ik dat het gewoon geen toeval meer kan zijn). Zo waren er de drie sprinkhanen. Een zat in de boom op de camping en bleek later in mijn badhanddoek mee gereisd naar het strand. Hij wilde niet meer van mijn hand af, zelfs niet bij een prachtige palmboom! Een ander zat pontificaal bovenop de auto toen we net over de Spaanse grens stil stonden met pech, en vandaag zat er ineens eentje binnen op het raam van de schuifpui. Ook zag ik overal het woord, de naam, de afbeelding, tatoeage, of het symbool dat stond voor ‘wolf’.
Natuurlijk ben ik ze gaan Google-en. Sprinkhanen staan voor: op je innerlijke stem vertrouwen, en de sprong durven wagen. Wolven voor: het horen van je innerlijke stem, en je leven in eigen handen durven nemen. Mega-Kwartje. Vanmorgen viel dat allemaal alsnog kristalhelder, fluweelzacht en bulderend tegelijk op zijn plek. De symboliek, de spanning en angst en ‘het doel’ van dit alles. Gaan. Naar zee. Hup. Niet twijfelen, de tijd is rijp! Jump!
Bij deze de officiële aankondiging: We hebben per november een nieuwe werkplek. Het grootste, breedste en zanderigste ‘kantoor’ ter wereld! Het strand! Droge voeten niet gegarandeerd! Het huis zal kleiner zijn, maar we gaan meer naar buiten, meer wandelen, mooie gesprekken voeren met prachtige mensen… terwijl de golven ons afluisteren en vertellen wat te doen. Wie durft? Komt u maar! 🙂
<3 Naath
Recente reacties