Het gebeurde vorige week nog… ik ging op weg naar Sassenheim, een dorp verderop, om een geweldig mooie tekening om te laten turnen tot 25 ‘ankertjes’ voor de mensen die naar de Museumdag zouden komen. Ik moest ook nog wat boodschappen doen, dus toch maar even makkelijk met de cabrio. Lekker het dakje open, zonnetje op mijn gezicht en gaan! Ik heb het richtingsgevoel van een baksteen, dus Google Maps aan om me de goede kant op te sturen.
Al toen ik de straat uitreed kwam dat gevoel, dat kriebeltje in mijn buik. Linksaf? Huh… Rechtsaf is toch veel sneller EN korter? En toen was daar vrijwel meteen Mevrouwtje ‘hoofd’: “het zal wel aan de andere kant van Sassenheim zijn” “je kent de weg toch niet? Vertrouw er dan lekker op dat het klopt zo!” en daar ging ik. Linksaf.
Dwars door het dorp, rotondes, stoplicht zelfs… en tadaaaa… daar kwam ik uit op de weg waar ik begonnen was als ik rechtsaf zou zijn gegaan. Dus toch! Waarom luister ik nou niet gewoon naar die kriebel?
En nu vanmorgen weer zo’n duidelijke. De Museumdag afgelopen zaterdag was een mega-succes. Wat heb ik, en wat heeft Jeroen, en met ons nog 22 anderen, genoten van de openheid, puurheid en veiligheid tussen al deze prachtige mensen. We waren zoooo enthousiast en hyper dat we gisteravond al een nieuwe Museumdag planden. Gewoon; on the spot: 9 september!
Er kwamen al meteen wat reacties van de Facebook-live-kijkertjes… “ohhh wat jammer, dan kan ik niet!” en daar kwam de volgende datum: 23 september! “Jaaaa!” riepen een paar blije mensen. En direct daarna… “neeee… dan kan ik NET niet!” We stuiterden alle kanten op en gingen helemaal op in dat gevoel van “we willen IEDEREEN erbij hebben!!” “het MOET en ZAL!” … en tja.. da’s natuurlijk niet handig.
Daar kwamen we vanmorgen pas achter. Toen we even rustig zaten, alles lieten zakken en voelden: ‘september klopt niet. Het is te snel en we doen het dan niet vanuit de juiste overtuiging’. We kletsten en voelden en praatten en voelden en debateerden en ineens was daar een datum. Hoe voelt 11-11? De dag waarop we, onbewust, elkaar in 2015 voor het eerst ontmoet hebben. Ja. Dat was ‘m. En op DAT moment openden we het mailtje van de locatie waar we heel graag ook de tweede Museumdag zouden willen geven. 9 en 23 september zaten al vol. Misschien was 11-11 een mooie datum voor ons?
BAF.
Dus. 11-11 it is.
De laatste leuke kwam net tijdens het typen van dit bericht… Eén van deelneemsters van de afgelopen 2-daagse, geboren in 1980, zou voor ons thuis even kijken of zij nog Kwartjes voor ons had. We ‘sparen’ die voor bijzondere gelegenheden zeg maar…(we hadden er voor haar alleen 1 uit 1981 terwijl we het zo leuk vinden er 1 met dhet juiste geboortejaar te geven) en zij had een hele pot vol met oude muntjes in de schuur staan. Net appte ze. “nou kijk ik in die pot… allemaal oude buitenlandse muntjes en… 1 Kwartje. Het jaartal mag je raden. 🙂
LUISTEREN NAAR JE INTUÏTIE, naar je gevoel, de signalen, hints, alles om je heen. Er zijn mensen die dat zoooo goed kunnen (zei zij met een jaloerse ondertoon richting Jeroen 😉 ) en ik, ik mag het steeds meer en meer en meer gaan doen.
Het is zo duidelijk. En tegelijk ook weer zo simpel dat het bijna eng is! Bijna! Want: Yeah! Geloof me maar: mijn hoofd mag op gezette tijden ECHT uit!! Achterin de bus met die lui!
Welke lui ik bedoel? De ik-jes in mij. De twijfelaar, de denker, de betweter, de perfectionist, de moet-er, de pleaser… ik mocht ze zaterdag een soort van ‘live’ ontmoeten tijdens een onmogelijk te omschrijven ervaring op de Museumdag (waarin mijn ‘bus’ tot leven kwam… echt TE bizar voor woorden bijna). Ze kakelen en kletsen en ratelen soms dwars door elkaar en willen allemaal meteen achter het stuur. Ik weet dat ik ze soms nodig heb, maar als mijn BUIK praat, mogen zij voortaan lekker achterin. Of in het bagagerek, bij de halte of op het dak. Ze zijn vast inventief en creatief genoeg om een mooi plekje te vinden. Ik hoef ze dan even niet meer voorin.
Ik ga vandaag weer lekker mijn neus achterna. En als ik daardoor in Limburg of zo beland: ik bel wel als ik een hulplijntje en een maaltijd nodig heb 😉 Blijkbaar is het dan ook belangrijk dat we elkaar weer even ont-moeten. Dus wie weet sta ik ineens bij jou op de stoep. Laat jij me dan binnen?
Top! <3 Liefs Naath
Recente reacties