Lange tijd was ik “op zoek naar verbinding”. Verbondenheid. Voelen dat de ander met mij ‘op één lijn zit’, op me reageert en me ziet, hoort, misschien zelfs ook wel voelt. Ik zocht me een slag en twee burnouts in de rondte, maar er waren maar weinig momenten van echte, ultieme, totale verbondenheid.

Soms had ik een goed gesprek met een vriend, een cliënt in mijn praktijk, of was er een heerlijke warme knuffel van de kinderen waarbij ik echt tot in mijn tenen kon voelen dat er een wederzijdse verbinding was. Het allerliefste wilde ik dit vaker voelen, ervaren en meemaken. Liefst altijd!

En nu… nu is die verbinding er elke, echt elke, dag! Ik ben helemaal verbonden met mezelf, mijn gevoel, mijn dromen, wensen en verlangens. Maar ook met datgene waar ik het aller- allerbest in ben. Vanuit mijn allerdiepste ‘weten’ kunnen aanvoelen wat de ander nodig heeft en eigenlijk bedoelt. Het is vaak zelfs zo heftig dat ik het verdriet, de pijn of de boosheid van die ander zelf voel. Tot in de topjes van mijn vingers.

De afgelopen week maakte het me alleen maar duidelijker. De verbinding is er. Altijd. Zodra ik me open stel: PATS. Daar is die ander al. Soms ook mega-confronterend en doodvermoeiend. Als ik me zo moe ga voelen dan beeld ik me een doorzichtige bubbel in die helemaal om mij heen zit. Ik kan dan ‘binnen laten’ wat erin mag en buitenhouden wat teveel is. Als ik namelijk de hele dag alles uit mijn omgeving ‘oppik’ dan kan ik er ook niet meer zo goed voor die ander zijn als ik zou willen.

Maandag kwam er een vreselijk bericht. Chiel, de jongste zoon van een van de deelneemsters uit de laatste Kwartjes 2-daagse, een vrouw waarmee wij, maar ook de hele groep, in 2 dagen een hele bijzondere band had gekregen, was er ineens niet meer. 16 jaar oud. Verkeerde plek, verkeerde tijd… zijn leven was met een gigantische klap zomaar voorbij. Het bericht van zijn dood kwam enorm binnen. Ik kon het verdriet van zijn moeder voelen en heb er echt een aantal nachten van wakker gelegen. Waarom nou? Tien dagen nadat zij zo volmondig ‘ja’ tegen haarzelf mocht zeggen en echt voor zichzelf was gaan staan gebeurt dit! WTF??

Ongeloof, verdriet, boosheid. Ze kwamen allemaal voorbij. Donderdag was ik met Jeroen in Twente en we wilden Chiels moeder heel graag even zien. Gewoon om haar te kunnen knuffelen en te vertellen dat we er voor haar zijn. Toen ik het voorstelde reageerde ze meteen; we waren welkom in haar bubbel (Ja, ook zij weet inmiddels hoe zij die kan maken en hoe helpend ie kan zijn wanneer er zoveel op je afkomt). Wat een fijn moment. Ze IS gaan staan twee weken geleden en ze staat nu nog steeds zo ongelooflijk stevig op haar benen! Wat een dankbaarheid en trots voel ik voor haar, haar gezin en ja, ook voor haar zoon die ik zelf nooit heb mogen ontmoeten. Ultieme verbinding. Vooral ook doordat zij me kon laten voelen waarom we op elkaars pad zijn gekomen en wat we van elkaar kunnen leren… Wow. Wat een powervrouw en spiegel.

Verbondenheid. Er zijn. Voor een ander en voor jezelf. En vooral ook te mogen voelen dat de ander jou dan ook voelt, ziet en hoort. Tijdens de 2-daagse van gisteren en eergisteren gebeurde het ook weer. Eigenlijk continu, tenzij ik mijn bubbel even om me heen optrok. Want dat was op momentjes ook best even nodig om er echt voor de ander te kunnen zijn zonder ‘mee te gaan’ in het gevoel en verhaal van de ander. Wat is het toch machtig prachtig en steeds weer een wonder wat er gebeurt als je je echt verbindt.

Degene die me heel erg geholpen heeft dit bij mezelf toe te mogen laten en die meer verbonden is met alles om hem heen dan wie dan ook is Jeroen. Het is zo fijn om iemand naast me te hebben die me onvoorwaardelijk en 100% accepteert zoals ik ben. Ook als ik even in die bubbel kruip. Hij voelt dan nog steeds wat er binnen in mij gebeurt en wat ik nodig heb. Hij IS er gewoon. Altijd. Ook als ik 200 kilometer verderop ben. Ja. Dat kan echt. Ik geloofde er ook geen bal van tot ik het zelf mocht ervaren. Afstand en tijd… zooo 2016!

Van Jeroen heb ik geleerd dat ik niet ‘raar’ of ‘gek’ ben wanneer ik ineens precies weet wat de ander eigenlijk diep van binnen nodig heeft. Ik wist het altijd al, ik stopte het alleen nog wel eens weg. Want hee… ik ben toch van de wetenschap en bewijs en dat soort dingen? Hoe ‘bewijs’ je nou dat dit bestaat? Het mooie? Ook dat hoeft niet meer! Ik heb het nu zo vaak ervaren dat ik gewoon weet en voel dat het klopt! F*ck wetenschap (okay, een beetje dan he 😉 ) !

Het afgelopen jaar durf ik het hardop te zeggen en te laten zien wat er gebeurt als ik echt in verbinding ben. Of het nou gaat om een klein meisje dat ik diep in iemand bang zie zitten wezen, of om een beeld dat ik omschrijf en door de ander in één keer meteen herkend wordt. Het is er gewoon. Dingen die op een ‘logisch’ niveau niet kunnen of raar lijken? Niks verbaast me meer. Ik laat het toe; het mag er zijn. Allemaal!

Uit de grond van mijn hart zeg ik: jij kan en hebt dit ook! Je hoeft je alleen maar een klein beetje open te stellen en erop te vertrouwen dat het alleen maar supermooi is om te ervaren. Durf, kan, wil en mag jij het ook? Ik voel je hier al! 🙂

Heel veel liefs