Ik zie 4 muren.

Wit. Kaal.

Er is geen raam.

Alleen iets aan het plafond.

Tegen het lawaai.

 

De deur is extra dik.

Er zitten twee lampjes

Direct naast het slot

In de deur

Rood en groen.

 

Ze pakt haar sleutelbos.

“Zeker weten?”

Ze kijkt bezorgd.

Zal ze ook zo

Naar al die anderen kijken?

 

Ik knik.

Een beetje aarzelend.

Maar ik wil het.

Ik wil het een keer

Zelf ervaren.

 

Ik sta binnen

En de deur

Gaat

Dicht.

Klik.

 

Het rode lampje gaat aan.

Er is tl-verlichting.

Verder niets.

Kale muren

Geen licht van buiten.

 

Dit is het dus.

Hier brengt ze

Een deel van haar week door.

Minuten

Uren.

 

Hier raast ze

Schreeuwt ze

Gilt ze

Slaat ze

Bonkt ze.

 

Alle boosheid

Het verdriet

De pijn

De angst

Alleen

 

Hier mag het eruit

Hier kan ze niemand

Anders raken

Behalve

Haarzelf.

 

Niet alleen zij

Gebruikt deze ruimte

Ook haar groepsgenoten

Die ‘probleemgedrag’

Laten zien.

 

Het enige probleem

Is volgens mij

Dat ze niet kunnen vertellen

Wat er is.

Ze gebruiken hun lichaam.

 

Via hun lijf

Komt alles eruit

En dat is spannend

Gevaarlijk

Niet handig.

 

Ik sta in de separeer.

Het voelt akelig.

Koud.

Direct is er het gevoel

Van eenzaamheid.

 

Hoe is het voor hen?

Ik weet het niet.

Ze komen rustig naar buiten

Dus het lijkt

Iets voor ze te doen.

 

Is eenzaamheid

Alleen gelaten worden

De enige mogelijkheid?

Kan het anders?

Ik weet het niet.

 

Gelukkig

Gebruiken ze deze ruimte

Minder

En

Minder.

 

Het mag niet meer

En ze willen het niet meer

Blijven liever dichtbij

Helpend

Veilig.

 

Het duurt

Maar een minuut

Het voelt

Als een uur

Voordat de deur weer open gaat.

 

Ik mag er weer uit

Naar buiten

De zon in

Wind

Vrijheid.

 

Ik kan het zomaar

Ineens

Net een klein beetje

Meer

Waarderen.

 

Van binnen

Hoop ik

Wens ik

Dat het niet meer nodig zal zijn

Voor niemand.

 

Nabijheid

Contact

Warmte

Geen rood

Maar groen

 

<3

Naath