Ik deed mijn ogen dicht… en ik was onzichtbaar!
Weet je nog? Hoe je vroeger als kind verstoppertje kon spelen? Je deed je ogen dicht en dacht dat niemand je kon zien.
Gistermorgen gebeurde het. Letterlijk.
Tijdens het live moment voor Stil in Mei zat ik op mijn plekje. Oortjes in. Stilte aan.
In beeld, zoals dat heet.
Tot ineens… de zon binnenviel.
Eerst zacht, toen fel. En langzaam verdween ik in een waas.
En ik had niks door. Want: ogen dicht. Ik zag het pas helemaal aan het eind!
Tot ik m’n hand even naar de camera bracht… en hop, daar was ik weer.
Iets in mij moest even lachen. Het voelde weer even als vroeger. Het kleine meisje was er weer even.
Wat wat het heerlijk om gewoon mijn ogen dicht te doen en te denken dat alles dan weg was.
Maar ook: dat ik dan onzichtbaar was.
En nu was het iets anders. Alles om me heen was veranderd: het licht, zicht, de sfeer… terwijl ik gewoon met mijn ogen dicht en beetje zat te zitten.
Het voelt dan alsof het leven even een hintje geeft: je hoeft niet alles te zien om erbij te zijn.
Je mag soms ook even onzichtbaar zijn.
Wil jij ook wel eens even onzichtbaar worden voor alles en iedereen?
Wat is dan het eerste dat jij zou doen?
Ik zou wel ergens gaan gluren stiekem denk ik. Jij? En belangrijker: waar? 😁