Praten over wat je voelt is niet lastig. Echt niet. Dit kan iedereen al vanaf kleins af aan. Puur, direct, intens en snel. Simpel.
Maar mag het ook simpel zijn en vooral blijven?
Van wie is de last als jij je gevoel deelt en het gedeelde ‘iets doet’. Iets losmaakt.
Is de last van mij als mijn gevoel jou iets doet?
De reactie van jou op mijn gevoel kan lastig zijn voor mij, maar van wie is die last dan weer? Juist, van mij.
Gevoel delen is simpel. Maar wordt last-ig als ‘de last’ (lees spanning/ stress/ ongemak) niet wordt vastgehouden door de verantwoordelijke.
Daar zijn de meeste mensen het als kind, tiener, jong volwassen anders gaan geloven. De last van ouderen werd in hun schoot geworpen en daar moesten zij mee dealen. Maar de last van de ander is door jou niet op te lossen. Op geen enkele wijze.
Ik vraag aan iedereen die het al/ wel/ of nog steeds vrij kan delen en nog belangrijker, het er kan laten zijn, om te blijven delen dat gevoel delen mag, kan en in de basis WEL makkelijk is. Er geen last is en daarmee niet last-ig is.
De WEL mag weer terug in het delen van het gevoel. Het is wel okay, wel makkelijk, wel vrij.
Het blijft lastig als het als lastig omschreven wordt. Als we blijven zeggen dat er moed voor nodig is, dat je lef moet tonen of drempels over moet. Het is simpel, altijd geweest.
Geef het die ruimte weer. Die vrijheid.
Wil je met mij mee doen en blijven delen dat het in de basis simpel is. Dat de basis niet oordelen, vinden of strijden.
Dat onze basis voelen, ervaren en lief-zijn en lief-hebben is.
Simpel 