“Ik deed het omdat ik lelijk wilde zijn. Mannen af wilde stoten. Zorgen dat ze me vooral niet meer interessant zouden vinden”.
Ze vertelt het zonder gevoel. Van een afstand. Want owee als ze het gevoel erbij terug zou halen. Ze weet zéker dat ze dan nooit meer uit dat zwarte gat zou kunnen kruipen. Ze zou verzuipen in haar eigen tranen, platgeslagen worden door haar eigen boosheid en vooral… “Bang. Ik was zooo bang. Als ik dat nu weer zou moeten voelen zou ik stikken.”
Er werd over haar grenzen gegaan toen ze nog maar heel jong was. Basisschool. Ze heeft er lang niet over gepraat omdat ze zich zo schaamde. Ze zou toch écht zelf wel iets gedaan hebben om het uit te lokken… of niet?
En gelukkig was daar eten. Veel eten. Zodat ze zichzelf letterlijk zo stevig kon maken dat niemand haar meer wilde. Dacht ze. Tot het weer gebeurde. En nog een keer.
Daarna at ze bijna niets meer. De angst voor voelen werd zo groot dat ze zichzelf in een soort roes bracht. Niet meer aangesloten op de wereld. ‘Numb’. En dát hield ze ruim 25 jaar vol. Soms waren er eetbuien. Als niet-eten echt niet meer lukte. En dan walgde ze nog meer van zichzelf, vooral als ze alles weer ‘uitkotste’.
Nu, na een jaar èchte hulp ziet ze wat ze deed. Wat ze vermeed. Voelen. We doen het samen. Want..
Helaas ken ik ook deze ervaringen zelf. Ging ik er op dezelfde manier mee om. Ze spiegelt me. En dat vertel ik haar ook. Het maakt dat het veilig wordt er samen in te duiken. Soms komt er, ook bij mij, een traan. Want ook al heb ik hier al vaker en eerder naar gekeken… het kleine meisje in mij blijft het soms spannend vinden. En de Bitch in mij kán nog heel erg boos worden. Het mag nu. Ze zijn er. En dat is logisch en goed en helpend.
Wat is het fijn deze kant ook te kunnen ‘inzetten’ in mijn ‘werk’. En dan blijkt dat hele eten… toch weer 1 groot buitenkant-verhaal. Het gaat niet om wel of niet eten. Het gaat om voelen. En gelukkig (oh, gelúkkig!) ziet èn voelt zij dat nu ook.
Ze wil niet langer meer het slachtoffer zijn van wat er toen gebeurd is. Ze wil leven. En tja… daar hoort eten dus bij. Stap 1. Here we go…
❤