Luister jij wèl echt? Of… zit je je volgende vraag al te bedenken, graaf je in je geheugen naar een nog véél leuker voorbeeld of verhaal dan de ander op dat moment aan het vertellen is, of zit je je ondertussen ineens af te vragen of je je auto eigenijk wel op slot hebt gedaan?
Hoe vaak sta en ben jij echt even stil? Met aandacht voor degene die tegenover je zit of staat? En vooral… voor wat er IN jou gebeurt op dat moment?
Ik schreef vamorgen een stukje over aandacht. En eerder van de week was er een filmpje waarin ik mijn gevoel deelde. Ik vertelde dat ik impulsief ‘ja’ kan zeggen op vragen terwijl ik eigenijk geen zin, tijd of energie heb en ook dat ik wat liever voor mezelf zou mogen zijn. Dat me dat nog niet altijd lukt. Op beide kwamen fijne reacties. Herkenning. Zelfs bedankjes voor het delen en de openheid.
En weet je? Het énige dat ik in mijn stukjes en filmpjes doe, is even écht stil staan bij wat ik ervaar. Bij wat ik voel. En dat deel ik dan. Simpeler kan haast niet.
Tijdens gesprekken doe ik dat ook, meer en meer. Ik luister. En voel. En dat neem ik mee in mijn antwoord of reactie. Het gesprek kan daardoor zelfs even stil vallen. Vroeger vond ik dat doodeng. Als niemand iets zei. Dan ging mijn hoofd 16000 dingen bedenken om de stilte zo snel mogelijk te doorbreken.
Nu laat ik het juist bewust even stil. Zodat de ander ook even de kans krijgt te voelen wat er van binnen gebeurt. Mooie gesprekken levert dat op. Soms zonder woorden. Blikken. Tranen. Want dat gebeurt ook bij voelen. Óók als ik aan het werk ben.
Je krijgt van mij de waarheid. Altijd. Overal. Zelfs als ik even niet oplette of je vraag niet gehoord heb hoor je het van me. Wel zo eerlijk. 