Een exclusief bericht
Ik dacht ooit dat ik echt zo goed wist wat anderen nodig hadden. Het was vlak daarna dat ik ‘coach’ werd.
Totdat bleek dat ik die overtuiging alleen maar bedacht had om niet mijn eigen verantwoordelijkheid te hoeven nemen voor mijn eigen waarheid.
Zolang het over een ander gaat, gaat het niet over mijzelf.
Het is een waarneming van mij maar eentje waarbij ik ervaar dat dit een van de redenen is dat er zoveel ongelooflijk veel mensen denken expert en coach te zijn. Zeer exclusief werk. Echt.
Alleen is echt pure eigen waarheid een zeldzaamheid. Alles ervaren, alles delen en op basis van dat alles ook doen. Hoeveel zijn zo vrij en liefdevol voor zichzelf en daarmee volkomen vrij, van oordeel, naar de ander?
Die mooie, vaak echter gladde gepolijste, kanten die lukken wel, maar die donkere soms inktzwarte kanten die verstoppen we toch het liefst. Voor de ander en vaak nog meer voor onszelf.
Maar ze zijn er. Het leven is inclusief. We willen graag exclusief zijn maar dat heeft dus een duidelijke reden.
Die niet erkende kant is exclusief omdat het niet weg te stoppen is. Maar wij hebben er als mens wel iets slims op gevonden.
Precies genoeg om toch te denken dat we er wel naar durven kijken en verantwoordelijkheid voor (denken te) nemen:
het bij een ander zien/ vinden, daar advies of oordeel op geven en vertellen wat een ander er mee kan of zelfs moet doen.
Het mooie van dergelijke ‘begeleiding’ is dat het eigenlijk antwoorden en adviezen zijn voor de coach/ expert zelf. Mooi en gevaarlijk tegelijk.
Mocht je coach zijn of expert of wat dan ook voor adviezen je geeft aan anderen… kijk en luister eerst even in de spiegel of je niet stiekem tegen jezelf praat.
Mocht dit zo zijn, neem dan ook de verantwoordelijkheid en haal het zo ook direct weg bij ‘je klant’. Die hoeft jouw schaduw/ last niet te dragen en op te lossen, die heeft zelf genoeg aan te kijken.
Maak op die wijze jouw begeleiding zeer exclusief. Exclusief jouw eigen verantwoordelijkheid.
Inclusief leven, mooier is er niet.