Voor mezelf, voor wat ik doe, voor de mensen om me heen. Ik vergeet het soms. Dan ben ik druk, moet er van alles, doe ik 16 dingen tegelijk en kom ik er pas veel later achter dat mijn aandacht bij álles was, behalve bij waar ie eigenlijk hád moeten zijn.
Zo kan ik ineens een kind achter een bak chips tegen komen (“Ik heb het gevraagd… jij zei hmhm”), het topje van mijn linkerduim er 7 keer af-choppen (groeit vanzelf weer aan) en tijdens het Netflixen vragen hoe het nou eigenijk is afgelopen met een van de hoofdrolspelers…. (omdat ik ondertussen op de IMDB (want waar zat die actrice verder ook alweer in?) zit en meteen maar even Facebook, Na-kd èn nos.nl uit heb gelezen)
Compleet gemist, niet aangesloten, afgeleid, nul verbinding.
Dit is op zich al irritant natuurrijk, maar er is nóg iets. Ik kríjg namelijk ook heel graag aandacht. There. I said it.
Van de quote hieronder moest ik eerst even hardop lachen. En daarna dacht ik: Kak. Het is nog nèt niet helemaal waar… maar het komt wel in de buurt. Ik vind Tinkerbell leuk. Ze staat zelfs op mijn bovenarm. Ik associeerde haar altijd met elfenstof. En toen ik ooit het compliment kreeg dat er, net als bij Tink, iets magisch gebeurde als ik de kamer in kwam, groeide ik 50 cm. Wat heerlijk om te horen.
En tegelijk is daar dat andere aandacht-stukje. Tink heeft het nodig. Vaak. Veel. Ik ook. Ik wil me gezien en gehoord voelen. Terwijl ik (diep van binnen) weet dat ik goed ben zoals ik ben. Dat ik het waard ben. Dat ik anderen niet nodig heb om aandacht van te krijgen. Ik mag het wat meer aan mezelf geven. Dat eerst maar eens. En daarna aan de ander en aan het aardappelschilmesje en Netflix.
Aandacht. Het blijft iets interessants 
