De laatste weken hoor ik het bijna iedere dag. “Ik wil leven”. Of ik nou met mensen praat met een eetstoornis, die vaak niet meer kúnnen eten maar wel willen, met familieleden die weten dat ze niet lang meer te leven hebben of met mensen die zo hard op zoek zijn naar wat zíj willen in hun leven. Steeds weer is daar die ene zin. “Ik wil leven”. De meesten doen het ook, zo goed en kwaad als ze kunnen. Er zijn er ook die het heel hard roepen en niet door hebben dat er maar één simpele actie voor nodig is. Verantwoordelijkheid nemen. Voor je leven, er ZIJN. Iedere seconde van de dag, het uur, de minuut.
Zolang jij nog op dit ronde bolletje rond loopt (of ligt) heb je die keuze. Ik weet, het klinkt supersimpel en de vraag: ‘wie de f*ck ben jij om dit zo te zeggen’ ligt al op het puntje van je tong. Lees nog even door. Ik bedoel dat je zelf de keuze hebt wat jij met je kostbare tijd doet. Ook als je dingen móet doen die je liever niet zou willen is het jouw eigen beslissing hoe je daarmee om gaat. Durf je te ervaren? Alles wat er is? Ook de pijn, het verdriet, de ellende en de shit? En kan je daardoor misschien ook zien wat er nog wèl de moeite waard of leuk is? Zwart maakt dat er óók wit is. Zonder donker geen licht.
Vier het leven. Dúrf te leven. Met alles wat het in zich heeft. Pak je verantwoordelijkheid en zoek niet naar geluk. Het is er allang, als je het maar durft te zien. Misschien is dat nog wel het spannendst.. wat als je nou gewoon allang gelukkig bent? Dan kan het alleen nog maar slechter worden toch? Laatst probeerde een stemmetje mij dat ook weer eens wijs te maken. Een stemmetje IN mij. “tja.. nou woon je dus aan zee hè. En met de kinderen gaat het allemaal goed. Financieel loopt het lekker. Je vader voelt zich weer beter. Je auto doet het zelfs ook nog. Alles wat je ooit gewild hebt is er. Nu kan het alleen maar berg-af gaan. Bereid je er maar vast op voor.” Het is een mega-sneaky stemmetje. Ineens betrap ik mezelf er dan op dat ik bang wordt dat alles straks ineens afgelopen is. Dat er een tegenvaller komt. Slecht nieuws. Het kán toch niet goed blijven gaan?
Ik heb het stemmetje eens aangehoord. Hem bedankt voor de goede zorgen. En daarna ben ik in zee gaan staan. Voelen. Ervaren. Zijn. Weten dat het klopt. Nu. Meer is er niet. Nul verwachtingen, niet terugkijken, gewoon leven. Zo simpel is het. Ook als je je klote voelt en even niet meer weet hóe je dat dan doet, dat Leven.
Kijk het aan. Luister naar de stemmetjes en ervaar wat er is. Wees niet bang. Kijk niet vooruit maar doe wat je nú wilt doen. Dan weet ik zeker dat je gaat Leven. Stap 1: kijk even op Kwartjes.nl/Ikhouvanmij/
Daarna is het óók voor jou easy peasy.