Ze is 41
En zit
Vooral te zitten
Haar armen doen het niet meer
Haar benen
Nog maar net
Strompelend
Vallend
Verplaatst ze zich
Van eetstoel naar
Hangstoel
Ze eet
Vla
Vanille
Vandaag eet ze
Morgen misschien weer niet
Soms wordt ze bijgevoed
Omdat ze het anders
Niet zou overleven.
Ze wordt gevoerd
De lepel zelf vasthouden
Kan niet meer
“Hap”
Daar komt de lepel aan
Wil ze nog een hapje?
Ze knikt
Maar wil ineens
Niet meer
Ze is geen baby!
Toch voelt het vaak zo
Door de luier
Het in bad
gedaan worden
Het vele slapen
Het gevoerd
Moeten worden
Ze kan soms
Niet eens rechtop
blijven zitten
Dan kukelt haar bovenlijf
Vanzelf naar voren
Of opzij
Net als haar zoontje deed
Toen ie net geboren was
Haar tweede
Is er nooit gekomen
Door die hele onbekende
Allesverwoestende
Ziekte
Gecombineerd met epilepsie
Deden haar hersenen
Het ineens…
PATS
Niet meer
Leeg.
Ze weet niet meer
Wat ze vroeger nog wel kon
Het verschil
Ervaart ze niet
Ze voelt alleen
Of iets fijn is
Pijn doet
Of niet
Dan huilt ze
Gilt ze
Lacht ze
Gromt ze
Zo hard
En zo lang
Als ze wil
Alles eruit
Lachen en huilen
Liggen nu dicht bij elkaar
Er is geen schaamte meer
Rekening houden met
Schuldgevoel
Ze houdt zich nooit in
En vraagt zich nooit af
Wat de buren wel niet zullen denken
Hoe vaak
Is dit precies
Wat WIJ niet meer kunnen?
Niet meer durven
Niet meer doen?
Alles toelaten
Alles laten zien
Alles loslaten.
Zijn.
Wij denken na
Aarzelen
Durven niet
Houden rekening met
Schamen ons
We voelen wel
Maar delen niet
Omgekeerde wereld
Zij voelt
En deelt
Of de ander
Het nou wil
Of niet
Schijt aan alles
Zelfs aan de luier
De mensen om haar heen
Rouwen
Al 10 jaar
Omdat ze ‘weg’ is
Haar eigen zoon
11 jaar nu
Weet niet wie ze is
Wat scheelt…
Is dat zij hem ook
Niet meer herkent.
Ze ademt
Ze leeft
Ze is
Ze voelt
Ze uit
Ze laat
De wereld
En mij
Zien
Voelen
Waar het echt om gaat
Ze leert het me opnieuw
Geniet,
Voluit
Want het kan
zomaar
In één keer
Voorbij zijn.
Ik lach naar haar
Ze lacht niet terug
Want ze kent me niet
Ik ken haar ook niet
Officieel.
Maar ja.
Ik voel haar wel
En ik ben dankbaar
Voor deze ont-moeting.
Onderweg naar huis
Is ie daar ineens
Op een
Willekeurige playlist
‘Dead inside’
Muse
Eén van mijn
favoriete nummers
doet nu pijn
Iets klopt er niet
Ze leeft
Op haar manier.
Is ze gelukkig?
Ik weet het niet
Er komen tranen
Verdriet
Over het leven dat
Zij niet verder mocht leven
En het leven dat zij nu
Misschien wel MOET leven
Ze heeft geen keuze
Wat zou ik zelf willen?
Zou ik,
in haar situatie,
Nog iets
te willen hebben?
Ik hoop het
Ik hoop dat
‘Mijn mensen’
Weten wat ik wil
Mocht het ooit
Zo ver komen.
En ik hoop
Dat het nooit
nodig zal zijn
Dat ik niet
Afhankelijk word
Van voerende lepels
En op tijd verschoonde luiers
Maar mocht het ooit gebeuren
Laat me dan alsjeblieft
Schreeuwen, lachen, huilen…
En…
Laat me daarna gaan.
<3
Naath
Recente reacties