“Ik kán het gewoon niet. Na 10 seconden is mijn hoofd al ‘aan’. Mediteren is niks voor mij”. Ik hoor het vaker. En ik herken het zo goed. Tijdens mijn opleidingen probeerde ik het telkens weer. Een bodyscan van 3 kwartier, een zitmeditatie van 20 minuten… Steeds weer merkte ik dat ik het liefst ging liggen en het prettig vond om gewoon ondertussen stiekem toch even aan de kinderen te denken. Of aan de was. Boodschappen. Dat mòcht natuurlijk eigenlijk niet, want ik was aan het ‘trainen’! Als ik het zes weken vol zou houden zou het allemaal goed komen.
Bij mij niet. Ik bleef afdwalen, een te grote kriebel aan mijn neus hebben of ik voelde ineens een kramp opkomen in mijn kuit. Ik zou nooit een goede mindfulness-juf worden.
Tot ik de training aan kinderen ging geven. Dat was andere koek. Er mocht humor in. En de oefeningen waren lekker kort. Dit lukte zelfs mij!
Nog later ontdekte ik mijn eigen manier van ‘even echt aandacht hebben voor’. Ik kon mezelf voor korte tijd perfect richten op geluiden. Vogels bijvoorbeeld. Of beelden. De zee, wolken. Geuren, smaken, gevoelens… ik ontdekte hoe ongelooflijk fijn het was (en is) om heel even bewust stil te staan bij wat er NU is. Meer niet. Is dat mindful? Vast niet. Ik noem het Hervaren. En dat werkt echt voor iedereen! Wedden?