“Door jou ga ik dood van de pijn”. Het klinkt uit de wekkerradio en ik trek mijn kussen over mijn hoofd. Ik wil ‘t liefst nog wat slapen maar mijn hoofd gaat meteen aan. Door die ene zin. In een liedje. ‘Wat zou hij of zij hebben gedaan dan? Haar been breken? Haar een blauw oog bezorgen?’ Ik ben aan. Nog even dutten lukt niet meer. Ik Google het liedje en kom uit op iets over ‘verlaten worden’. Hij ging weg, zij ging dood van de pijn. Best knap dat ze er dan nog over kan zingen 😉 Even serieus… Hoe, in vredesnaam, kan iemand anders nou iets doen waardoor jíj kapot (of dood) van de pijn gaat? Natuurlijk… er is verdriet. Boosheid misschien ook. Ellende, toestanden, veel gedoe en tranen. Maar wat de ander doet IS niet van jou. De ander kan JOU niet kwetsen, tenzij het fysiek is. Je kunt er verdrietig om zijn. Dat voelt fysiek als pijn. Klopt. Maar dat is van jou. Een tijdje terug hadden we er een mooie sessie over met twee mensen. Ze zeggen dingen soms niet omdat ze de ander niet willen kwetsen. Het feit alleen al dat ze gaan invullen vóór de ander is eigenlijk een soort van verkapt pleasen, overnemen, soms zelf bijna op het ‘arrogante’ af. Want heel eerlijk? Wie ben JIJ om al te weten wat iets met de ander gaat doen? Als je dingen verzwijgt, niet deelt, verdraait of überhaupt niet meer laat zien hoe je je voelt, dan ontneem je de ander de kans er zélf iets van te vinden of bij te voelen. En juist als je het wel doet ontstaan de echte gesprekken. En, terug naar dat liedje… Door dat soort teksten blijven mensen geloven dat zij de ander ‘kapot’ kunnen laten gaan of kwetsen. Laat lekker. Blijf bij jezelf. Laat de ander zijn eigen ding doen. Bemoei niet, maar vraag. Verwonder. Fijne dag. ❤