“Serieus? Echt… Serieus?”

Zo’n 25 keer per dag kan mijn lieve vrouw dit tegen mij aansmijten. Vol met oordeel, verbazing en doordrenkt in afkeur over wat ik nu weer heb gedaan, ga doen, bedacht heb of voorzichtig betracht te gaan ontdekken. Of toch niet? Ik zou er zo gek van kunnen worden. Het kan mij in mijn schulp doen kruipen of er een dijk van een fitty om kunnen starten. Ze zou mij het gevoel kunnen geven dat ik niks goed doe. Nooit ga doen ook. Maar dat gebeurt niet… het is het liefste wat ik van haar ontvang. Serieus? is haar verbazing en oprechte verwondering over mijn doen en laten. Het zet zaken in beweging. Het laat ons lachen, discussiëren en waar nodig beargumenteren. Ze laat mij vrij om te doen wat ik wil en met iedere “serieus?!” check ik weer even bij mijzelf of ik mijn hart volg of toch stiekem mijn gedachten. Dat ene woordje kan ik snel ter strijde nemen of ik kan het volledig ter harte nemen. Welke ik volg maakt het tot een succes of niet. Het is een van de mooiste vragen die ze mij iedere dag weer geeft. Voor mij is het een soort van onvoorwaardelijk verwonderd zijn. Het zet mij in beweging en tegelijk volledig vrij. Niks neem ik zo serieus als wat zij met mij deelt. Hoe serieus vrij en onvoorwaardelijk ben jij in wat je doet?