Laat alles er zijn

Wat een kracht zit er in vastgezette emoties. Ik voelde het van het weekend weer. Stond ik dan… in de kerk, mijn oom toespreken op zijn laatste dag (of hoe je die dag ook noemt). Ik mocht spreken namens alle neven en nichten. Ik ging stuk… geheel stuk. Alles mocht er zijn. Net zoals iedereen bij hem mocht zijn… altijd. Ik liet alles toe. Mijn boosheid, mijn verdriet, mijn humor en mijn rust. Later op die dag was ik leeg, op en mijn lijf wilde bijtanken. Alle spanning van de dagen ervoor was weg. Nu was mijn spanning slechts een paar dagen opgeslagen in mijn systeem. En toch was die kracht voelbaar en moest ik echt in rust voor mijn lichaam. Hoeveel kracht heeft je lijf dan nodig om emoties die al jaren vastzitten in bedwang te houden? Met hoeveel spanning loopt een lijf rond als het niet leeg mag? Vooral verdriet en boosheid hebben een enorme impact op je lijf als je hen vastzet en vasthoudt. Je lijf werkt zich letterlijk kapot om dit te bedwingen. Je overtuiging dat iets niet mag of zo hoort te zijn houdt dit patroon vast. Als ik 1 les van mijn lieve oom met je mag delen, in ere van hem: Laat alles er zijn. Eerst alles van jezelf en daarna alles van een ander. Het is het grootste kado om te geven. Er ontstaat vanzelf rust. Vanuit de erkenning van ‘zijn’ ❤