Je hebt hart vóór de zorg* en je werkt keihard ìn die zorg*. ( Waar het * staat mag je ook school, (eigen) bedrijf, gezin, ziekenhuis, praktijk enzovoort invullen hoor)
Het voelt als je roeping, je doel, shizzle, reden van bestaan of hoe je het dan ook maar wil noemen. Of je bent er gewoon toevallig in gerold en weet eigenlijk diep van binnen niet of je dit nog wel jaren zo gaat volhouden. Je collega’s wisselen sneller dan de seizoenen, je doet werk waar je eigenlijk niet voor opgeleid bent òf je mag de dingen die je veel liever zou doen niet doen juist omdát je daarvoor niet het juiste papiertje hebt. Alles gaat via 46 lagen en duurt te lang (is zelfs een liedje over gemaakt, dus dan klopt het 
)
Klopt het nog? Past het nog? Direct is daar het ‘panel’ in je hoofd. “Ja doei, je kán toch niet anders? Denk aan je huis, de kinderen, je móet dit wel doen om alle ballen in de lucht te kunnen blijven houden en leuke dingen te kunnen doen als je dan een keer een dagje vrij bent. Je hebt geen keuze!” Leuk gesprek. In jezelf. Om gek van te worden. Want… er is maar één ding waar het echt om gaat in deze hele innerlijke discussie.
Wat wil jij? Voel je nog wat het èchte antwoord is?
Het echt durven voelen, ervaren, aankijken en delen is spannend. I know. En toch kan het. Zonder direct alles op zijn kop te gooien, je baan op te zeggen en helemaal opnieuw te moeten beginnen. Echt. Hoe? Dat weet je na 21 september. Op die Theaterdag waar we het al zo vaak over gehad hebben. Ook die lijkt spannend. Is ie niet. Het is supersimpel.
Laagdrempelig, grappig, en je MOET die dag nou net eens een keertje he-le-maal niks. Kom maar gewoon. That’s it. Simpel. Voorkom je misschien ook nog wel een burn-out, crisis of drankprobleem mee