Ik begin eerst met een vraag: wat wil jij?

Zeg eens eerlijk… hoe snel plak je er nu een werkwoord aan? Een woord waarmee je direct aan het werk ‘moet’. Of denk je nu zelfs direct aan je werk als ‘context’ voor deze vraag? Of je gezin.

Doen doen doen… continue werken, in de actie. Ook als je lichaam niks doet dendert je brein wel door. Door met straks, morgen of volgende week of wanneer dan ook in de toekomst. ‘Zal gaan doen’. Of wellicht ‘hebt gedaan’, in het verleden.

Maar wat wil jij? …. NU!

Deze vraag is voor mij de enige vraag die werkelijk iemand in de juiste stand zet, voor zichzelf. In en op ieder moment.

Daarop volgend voor alle anderen waar hij/zij mee leeft.

Om deze vraag voedend voor jezelf te beantwoorden is het essentieel om je eigen super slow motion knop in te drukken. Vaker nog zelfs eerst de pauze knop om vanuit daar in slow motion te bewegen.

Maar om die pauzeknop te vinden mag je het gas eerst even loslaten.

We denderen zo hard over onze intrinsieke (innerlijke) antwoorden heen omdat de buitenwereld vaak al heeft bepaald hoe jij antwoord gaat geven op die vraag. Buiten bepaalt wat jij ‘moet, wilt, hoort en zal’ (gaan) doen. Alle touwtjes liggen dus daar.

Heel sneaky ook want waarschijnlijk denk jij dat dit voor jou echt niet geldt.

“Niemand zegt mij wat ik MOET doen”.

Echt? Hoe vaak doe jij wat jij echt wilt? Goed en voedend voor jou, vrij en onbevangen.

Ik krijg vaak als antwoord op mijn gestelde vraag: ‘hoe bedoel je?’ Of… ‘zeg jij het maar?’. Aangevuld met ‘geen idee’. Met een afsluitende verbaasde vraag: ‘Mag ik nu doen wat ik wil???’

JA! Waarom niet? Wie bepaalt er wat jij wel of niet mag, anders dan jijzelf?

De snelheid van de wereld om je heen, in combinatie met jouw gecreëerde afhankelijkheid met die wereld maakt dat het antwoord op die ene o zo simpele vraag zelden vanuit jezelf zal komen. Vanuit het voedende deel van jou. Zodat jij gaat doen wat echt goed voor je is… wat jij echt wilt.

‘Jaaaa… maar…’ vul maar in. Ik hoor ze al hoor. ‘.. dat kan niet altijd’, ‘als ik dat zou doen dan…’ Roep maar. Deze excuses komen allemaal vanuit de afhankelijkheid van jouw buitenwereld. Dus bepalen zij toch hoe en wanneer jij iets gaat doen. Irritant hè.. jij maar denken dat het anders was. Ben je opeens toch afhankelijk en volgzamer dan je dacht.

Wil je echt vrij en ongevangen zijn? Stop dan even. Pauze.

Die knop waar ik het over had, is zo belangrijk om dit te doorbreken. Tegelijk eng. Je staat namelijk stil. Bij jezelf en in die hele snelle wereld.

Van die snelle wereld wil je niks missen, want hé.. afhankelijk en sterker nog; die wereld beoordeelt jou. Of je het wel goed doet. Of je wel goed bent.

Jouw zelfbeeld is er waarschijnlijk ook door ontstaan. Wat als ze jou opeens echt zien? Of niet meer zien omdat jij niet meer meedoet? Wie zien ze dan?

Niet te doen!!! Toch?

Laat staan, stilstaan bij jezelf. Dat is eng want wat ga jij echt zien?

Kalm aan. Als de pauzestand nog wat eng is, dan is vertragen wellicht een eerste stap. 10 km/u trager door het leven. Ervaar eens of je dan al wat meer bewust wordt van zaken om je heen. Wat vrijer kan ademen. Wat ruimte maakt voor jezelf.

Steeds wat meer op je rempedaal brengt je vanzelf tot stilstand. Tot dat ene moment dat je opeens iets opmerkt wat je van heeeel vroeger herkent. Je hoort een stem. De stem van jezelf. In plaats van die van alles en iedereen om je heen. Er is ruimte gekomen voor jouw eigen geluid.

Die stem die exact weet wat jij wilt. Waar niks of niemand is uitgesloten die bij jou past. Die jou voedt. Waar jij bij wilt zijn, omdat het goed voor je is.

Die stem volgen, dat doen, komt echt vanzelf. Sta er op dat ene moment eerst maar even bij stil. Wen eerst maar eens aan het verschil van snelheid.

Van waar je in meedraaide en waar je na vertragen bent beland. Wat voelt beter voor jou? Waar heb je meer rust en ruimte om te bewegen. Om vrijer te leven.

Wellicht niet eens in een andere omgeving maar ik garandeer je dat je bewust meer gaat doen wat jij wilt. Echt wilt.

Durf jij eens te remmen in deze wereld? Alsjeblieft niet doen om een snelweg waar iedereen 130 rijdt. Maar rem ergens waar het kan, en kijk eens wat het je oplevert.

Wat wil jij?

Ik gok, nee weet zeker, dat het je zoveel meer brengt dan jij nu denkt. De crux is namelijk niet wat je nu denkt, maar wat er nu is.

Nu is er iets in jou wat weet wat jij wilt. Alleen nu, meer heb jij niet nodig. Ervaar maar ?. Zet jezelf eens op pauze.

Veel plezier met wat en vooral met wie je ziet.

Jeroen