Gelukkig zijn. Zo’n kreet waarbij we allemaal wel eens denken: leuk hoor. Maarre… niet voor mij blijkbaar. ‘

Ik herken het. Er moest altijd meer. Meer. Méér!
Meer tijd, meer rust, meer geld, meer vertrouwen, meer schoenen, meer PK, meer liefde, meer reizen, enzovoort enzovoort.

Vandaag maakte het in een klap weer helder. Ik hoef niet méér. Het is goed zo. Dit. Alles wat er nu is. Meer heb ik niet nodig.

Terwijl ik dit schrijf, liggend in bed (zie de foto als bewijs ?) hoor ik de golven. En ik voel de liefde. Van alle vier de kids onder ditzelfde dak. En van mijn Lief, die nog even snel de duinen in is gegaan om die leuke hond nog even te laten plassen. En van de mensen die hier vandaag langs kwamen om me alvast te feliciteren met mijn 47e verjaardag.

Het was een dag met een gouden randje. Een museumdag. Mijn museum mag helemaal, van top tot teen en van voor tot achter, vol hangen met dit soort dagen. Ik heb gelachen tot ik letterlijk een droge broek aan moest trekken. Ik heb gehuild van blijdschap. Opluchting. En ja. Geluk. Omdat we allemaal samen zijn in dit huis. Aan zee. Een jaar geleden zou ik het niet eens hebben durven dromen, laat staan hardop zeggen. En tóch is het gebeurd.

Ik ben dankbaar. En gelukkig. En nu ga ik slapen terwijl de zee lekker door golft en ik het zand ik mijn bed voel.
Welterusten leven. Welterusten allemaal. Deze dag ga ik nooit, nóóit, NOOIT vergeten.

❤❤❤