Het stroomt. In mij. En uit mij. En nee… voor de beelddenkers out there… alleen maar uit mijn ogen. Tranen. Van ontroering, onvoorwaardelijke liefde, oud verdriet…en ja… het feit dat ‘Shallow’ aanstaat werkt ook mee.
Ik voel me klein. En daar hoort iets ouds bij. Pijn die er mag zijn maar die niet meer van vandaag is. Het signaal dat de grenzen weer helder mogen zijn. Dat het mág: Nee zeggen. Hardop. Tot hier en niet verder. Stop. Laat me. Dit is mijn leven. Richt je lekker op het jouwe. En neem verantwoordelijkheid. Ga ik niet meer voor een ander doen. Klaar mee. Been there, done that, got the t-shirt. Thanks, but no thanks.
En tegelijk is daar het Nu. Een paar posts op Facebook van de lieverds die ik zo goed heb mogen leren kennen en waar ik zoveel van hou. Ik zie ze genieten. Lachen en huilen. Voelen. Struggelen. Leven. De dankbaarheid stroomt in waterdruppel-vorm uit mijn ogen. Wat een stappen, wat een reis. En wat ben ik trots. Op iedereen die het wél doet. De verantwoordelijkheid nemen en gaan. Dan weet ik weer dat het klopt.
Ik ben Nu, hier, met mijn lief. De wind, het zand en de zee laten het me voelen. Hier gaat het om. Verbinding. Zijn. Liefde. De rest past, of past niet. Ik neem afscheid van het oude en spring in het Nu. Spring je mee? Het is ondieper dan je denkt. Voel maar.
❤ Naath
Recente reacties