Intensive Care. Letterlijke vertaling: Intensieve (ver)zorg(ing). Soms zelfs met een V ervoor, van ‘Very’. Dus dan wordt het ook nog eens zéér intensief. Ik heb zelf nooit op een IC gelegen. Gelukkig niet. Als je je daar moet melden is de nood hoog, en er is haast bij. Er moet iets gebeuren, anders gaat het mis met je. Bij een ziekenhuis-IC denk ik aan bloed, zuurstof, levensbedreigende toestanden.
Nu schijnt het werken op een IC in een ziekenhuis (mijn toetsenbord maakt er als vanzelf ‘zoekenhuis’ van… best toepasselijk eigenlijk… ik heb het toch maar even verbeterd) geen pretje te zijn. Ik kan me er iets bij voorstellen. Je moet continu op scherp staan, van alles heel veel weten, niet snel onder de indruk zijn van de heftige dingen die voorbij komen en het enige voorspelbare is de onvoorspelbaarheid. Het lijkt spannend, als je het in een tenenkrommende season-finale van Grey’s voorbij ziet komen, maar ik denk dat ik binnen drie minuten náást de zieke zou liggen. Flauwgevallen en al.
Het is een roeping, iets waar je voor moet leven. Iets waar je, volgens mij, echt voor geboren moet zijn. Het gaat met veel ziekenhuizen niet goed. Er zijn te weinig mensen om iedereen de zorg te kunnen bieden die nodig is en op een IC lijkt me dat echt vreselijk. Hoe kan je er nou (intensief) zijn voor mensen die je nodig hebben als je zoveel werk moet verzetten? Nu is alles wat ik over de IC schrijf puur mijn beeld. Zoals ik al aangaf: ik ben er zelf nooit geweest. Hoe dan ook: petje af voor iedereen die er werkt. Ik vind het knap. Zelfs als er een dr mcSteamy tussen de collega’s zou zitten.
Waar ze ook IC’s en VIC’s hebben, en waar ik wèl geregeld kom? In de zorg voor mensen met een ‘beperking’. Daar wonen de mensen met de hoogste indicaties en die hebben de daarbij horende zorgintensiteit ook echt nodig. Om daar te kunnen werken moet je óók 100% weten wat je doet en je kiest voor een pittige doelgroep en diezelfde onvoorspelbaarheid.
Een (V)IC ‘draait op’ mensen die weten wat ze doen. Ze weten wat de cliënten die er (meestal tijdelijk) wonen nodig hebben, ze helpen ze stabliseren en het moet er veilig en liefst vertrouwd voelen. Zowel voor de collega’s onderling als voor de (meest kwetsbare) bewoners.
Het zal écht op heel veel (V)IC’s goed geregeld zijn. Bezet met goed draaiende, stabiele en op sterkte zijnde teams die plezier en erkenning uit hun werk halen. Ik kom helaas zelf ook op plekken waar ik schrik van wat ik aantref. Los zand. Een team dat geen team is. Er is daar niets intensiefs aan de zorg omdat er simpelweg niet genoeg mensen zijn om te kunnen bieden wat er nodig is. Laat staan de Very-variant.
Het meest zorgelijke is dat de bewoners telkens weer nieuwe gezichten zien. Omdat het team geen team is vallen er mensen uit. Er is geen gevoel van ‘samen’, geen vertrouwen, laat staan stabiliteit. Mensen willen, kunnen en durven niet meer en haken af. Angst, onzekerheid en onduidelijkheid regeren. Het is vreselijk om te zien.
De mensen die blijven staan, staan alleen. Daar waar voorheen vijf begeleiders rondliepen staan er nu twee. Op een goede dag. Er zijn dagen waarop men alleen staat en cliënten niet de juiste medicatie krijgen of onzindelijke cliënten (die onzindelijkheid neemt ook nog eens toe bij angst en spanning…) te laat verschoond worden. Het is dweilen met de kraan open. Letterlijk. Ook hier komt het woord levensbedreigend steeds dichterbij.
De bewoners voelen zich onveilig en laten dat zien in hun gedrag. Als zij bang zijn vertalen ze dit vaak in boosheid, agressie… Er wordt niet eens meer melding van incidenten gemaakt omdat daar simpelweg geen tijd voor is. Bloed, maar ook zuurstof worden hier steeds vaker een item… Er is letterlijk niet eens meer tijd om even op adem te komen.
Wat nu?
Er is, volgens mij, maar één oplossing. En dat vraagt lef. Stoppen, en helemaal vanaf de basis alles op een andere manier neerzetten. Als je met 200 km per uur alleen maar blind door dendert zie je de mogelijkheden niet meer. Daarvoor móet je echt even afremmen en stil gaan staan. Pas dan zie je welke kant je wèl op wil.
Wij weten dat dit lastig, zoniet onmogelijk lijkt. En toch weten we zeker dat dit werkt en zien we wat er nodig is om de IC weer lucht te geven. Nodig ons vrijblijvend uit om samen op die rem te trappen en te kijken naar hoe het anders kan. Want zoals het nu (op veel plekken) gaat, kán het niet langer.
We komen naar je toe. Omdat zeer intensieve zorg niet minder dan dát kán en mag zijn. Bel of app voor een afspraak. We zijn er.
0652374793 (Jeroen) of 06-50870178 (Nathalie)
Recente reacties