Fonetisch

Mijn hoofd is een mega-opslagplaats van zinloze, soms volledig overbodig spontaan presente, informatie. Woorden, zinnen, melodietjes, drumrifjes en gitaarsolo’s.
Zonder nadenken zet ik de tweede stem in bij Chasing cars, ben ik ineens Phill (Collins, vooral in het donker met het dak van de auto eraf) en dans ik (nog net niet inclusief pirouetje want dat gaat zo lastig met die autogordel) alsof ik voor de jury van Dance dance dance sta.
Mijn geheugen laat me geregeld in de steek als het om verjaardagen, boodschappen, namen of routes (jaaa.. ik ben een richtingsgevoel-ramp) gaat, maar de songteksten van toen ik een jaar of 16 was weet ik nog allemaal uit mijn hoofd. Hoewel …
Ik hoor geregeld gegrinnik naast me als ik weer eens lekker los ga op een liedje dat hij (uiteraard) wél textueel helemaal correct op zijn J-schijf heeft staan.
Ik zing fonetisch. Ik ken woorden die verder níemand kent! Ook een soort van talent toch? Het leukste is dat ik dus echt íeder liedje ‘ken’. En het is heerlijk echt op ieder liedje ‘los’ te kunnen gaan. Mijn manier van ontspannen, afreageren en lachen en huilen tegelijk.
Aanrader!! Ook fonetisch. Kan best ??