“Lachen jullie nog wel eens? Gewoon lekker ongeneerd om een goeie grap of misschien zelfs om helemaal niks?” Stilte. Ze kijken elkaar zwijgend aan en staren een beetje naar de muur of uit het raam. Eén van hen reageert aarzelend. “Nou. Heel eerlijk gezegd IS er niet zoveel om om te lachen. Het gaat gewoon niet goed. Niet met ons, niet met de cliënten.. eigenlijk nergens mee!”
Ik zie iemand tegenover hem op haar stoel draaien. Ze wil duidelijk iets delen. Na een aanmoedigend knikje durft ze. “Nou.. dat valt best mee hoor. Ik heb vorige week onwijs gelachen met Yvet. Ze ging zelf koken en had een recept opgezocht. Iets met mango. Ze had met jou samen boodschappen gedaan, Bart.” Bart is de begeleider die net nogal negatief reageerde. HIj kijkt haar vragend aan. “Weet jij hoe een mango eruit ziet Bart?” Hij geeft aan dat hij dat prima weet. “Mmm… grappig. Toen ik bij Yvet ging kijken stond ze niet met een mango in haar handen.. maar met een avocado!” Er beginnen een paar mensen te lachen. Bart uiteindelijk ook. En zo is iets heel kleins ineens de aanleiding om mooie verhalen te gaan vertellen. De een na de ander deelt kleine succesmomentjes en grappige voorvallen. Daarna praten ze open over waar ze tegenaan lopen. Ze luisteren en begrijpen elkaar. Ook zonder mango’s en avocado’s.
<3 N
Recente reacties