Met mijn armen open volledig gesloten voor verbinding.
Het is mij deze week weer goed gelukt. Als ik wat verder terug kijk wel wat vaker ook. Zeggen dat de deur open is maar toch niemand binnen laten komen. Omdat ik mijzelf niet veilig genoeg voelde in mijn eigen huis: mijn lijf, met mijn emoties en ervaringen.
Als er iets in mij niet het vertrouwen heeft dat het veilig is dan gaan de deuren dicht. Daar waar de enige mogelijk is om echt contact te maken met alles om mij heen.
De telefoon is vaak mijn afwezigheidsbordje “ivm omstandigheden gesloten”.
Vaak heb ik ‘de prikkels’ als oorzaak benoemd. Teveel, te lang etc etc. ‘Ik ben er nu eenmaal gevoeliger voor’. Bullshit!! Wat ik zeker wel ben is zelf verantwoordelijk.
Alle oorzaken of ‘ik ben’-nen zijn excuses om niet zelf iets te hoeven doen. Daarom maak ik op die momenten graag gebruik van de labels en hokjes. Als ik pas dan hoef ik niks, want… hey, wat ik doe hoort daar gewoon bij.
Niks van dat. Ik ben de enige die iets te doen heeft. Voor mij is dat de laatste weken: durven staan. Op mijn plek, met aandacht, voor mijzelf en zeker met de deur open.
Het is mijn talent om de deur open te hebben. De mensen die ik met mijn kwaliteit mag ondersteunen willen naar binnen. Met alles wat ze hebben.
Hoe gaat dat als ik mijn deur dicht heb? Mijn aandachtsdeur, mijn gevoel, mijn talent.
Ik draai het bordje om en ben vanaf nu open “wees welkom, met volledige overgave. Hier mag je zijn”.
Als ik even weg ben dan heb ik de rust even nodig. Dan laad ik op. Om vanzelf weer volledig en onvoorwaardelijk open te gaan.
Nogmaals en nu heel bewust:
Wees welkom, hier mag je zijn!
Jeroen
Recente reacties