Ze werkt nu precies 25 jaar op deze groep. Makkelijk is het niet, nooit geweest ook. Wat het de laatste jaren vooral pittig maakt zijn de wisselingen. Niet onder de bewoners… sommigen wonen hier al langer dan zij hier werkt. Nee… de wisselingen binnen het ‘team’. Ze durft het eigenlijk niet eens meer zo te noemen. Een ‘team’ staat voor samen. De mensen die er nu werken voelen niet als samen. Steeds ziet ze weer nieuwe gezichten. Laatst had ze iemand ingewerkt en die paste goed. Bewoners blij, manager blij. Helaas: begeleider niet zo blij. En weer kon ze opnieuw beginnen.
Het ergste is de onveiligheid. Ze voelt zich niet veilig op de groep. Ze vertrouwt niet op haar (veelal flex-) collega’s en ze is bang geworden. Ze heeft het zelf ontzettend druk, als enige overgebleven pb-er, met plannen schrijven. Administratie. Er blijft weinig tijd over om echt te kijken naar wat de bewoners per moment nodig hebben. Even fietsen met A of wandelen met B… daar is geen tijd meer voor. En daardoor raken ze heel snel gespannen en een ontploffing is daarna dichtbij. Ze baalt. En ze weet het echt even niet meer. Ze deelt het nu wel. Haar zorgen. En gelukkig wordt ze gehoord. Want met haar 25 jaar ‘is’ zij zo’n beetje de groep. En dit is haar roeping, haar grootste liefde. Het komt vast goed.