Jaren terug kende ik een jongen die altijd gelijk had. Het maakte niet uit waarover; HIJ wist hoe het zat! Hij was daarin zó stellig dat hij, zèlfs wanneer zijn huisgenoten via de encyclopedie (soort Google op papier, ze hadden nog geen internet) konden bewijzen dat iets niet klopte, stug volhield.
Natuurlijk is ‘de waarheid’ voor iedereen anders. Zien we allemaal iets anders, omdat we allemaal kijken vanuit onze eerdere ervaringen, opvoeding, normen, patronen enz. Maar soms is iets gewoon bewezen. Níet voor hem. Zijn waarheid was DE waarheid. Het werd een missie om een manier te vinden hem zijn ongelijk toe te laten geven. Lukte niet 
.
En dit is exact wat wij allemaal zeer geregeld doen. Wat WIJ zeggen klopt. En wat de ander vindt moet daar vooral goed bij passen of het bevestigen. Niet? Dan gaan we de ander overtuigen! Wat als de ander nu eens gewoon iets anders mag vinden dan jij? Als we ieder op ons eigen ‘stuk’ blijven en accepteren dat een ander anders denkt, kijkt en vindt. En voelt. Want ja: zelfs daarvan willen we de ander nog overtuigen: van wat ze zóuden móeten voelen.
Laat de ander lekker. Dan mag jij ook. En dan levert het vast nog veel mooiere gesprekken op. Zonder encyclopedie. Want bewijzen wat je voelt… dat is nog nooit iemand gelukt. Zelfs hem niet!
(Afbeelding: OMdenken-scheurkalender)
Recente reacties