Letterlijk.

De mens wil er voor elkaar zijn. Zorgen, helpen en voedend bijdragen aan het belang van de groep. De basis voor de mens: leven. Om elkaar in leven te houden bezit ieder mens kwaliteiten, talenten, gaven. Er is niets meer te doen dan die in te zetten.

Wij zijn echter collectief gaan denken dat wij die basiskwaliteiten mogen overslaan, omdat gewoon samen ‘leven’ niet meer genoeg was. Zorgen voor jezelf en elkaar, naar tevredenheid, was niet meer genoeg. Macht, meer meer meer, invloed en geld werden de doelen.

Behalve in de zorg.

Als er een plek is waar passie, intrinsieke motivatie, wil en gevoel moeiteloos tot een prestatie leiden dan is het wel in de zorg. Daar waar de menselijke maat, de basis, nog steeds geldt als het doel. Het wordt niet voor het grote geld gedaan, niet voor de erkenning of voor de status. Niet voor de macht of de invloed. Mensen die elkaar helpen om ‘te leven’. Zo goed als mogelijk is.

Omdat zorgen voor die ander zo basaal menselijk is, zal ‘de zorg’ altijd voortbestaan. Het is een primaire stand van de mens. Hier hoef je niks aan te doen.

Iedereen bezit dit. Dat is wat ons bindt. Gewoon mens zijn, natuurlijk.

Dan zijn er naast die ‘gewone’ mensen, mensen die er bepaalde verzorgende talenten bij hebben gekregen. Die kwaliteiten bezitten om de basis zorg voor elkaar te ontstijgen. Voor de moeilijkere zorg voor de ander. De intensere zorg voor elkaar is aan hen besteedt. Hier hoeven zij niets voor te doen, behalve de talenten in te zetten. Hart voorop, mens zijn. Samen leven in de wereld om hen heen. Heel natuurlijk.

Helaas is die wereld om hen heen, rondom de zorg, wel verandert van richting. Van het menselijke af. Waar macht, geld en invloed zijn gaan bepalen wat goed en/of fout is. Dat zijn de doelen geworden. Daar is zoveel invloed naar toe gegaan dat de menselijke handeling ‘zorgen voor elkaar’ bijna niet meer te doen is.

De mensen die met alles wat ze hebben zorgen voor de medemens worden inmiddels zo beperkt dat zij de basishandeling van zichzelf moeten opgeven. Omdat het anders ten koste gaat van henzelf.

De macht van buiten maakt hen onmachtig. De onmenselijkheid van geld en invloed dwingt hen tot onmenselijke besluiten. Zij mogen hun gang niet meer gaan. Zij mogen niet meer mens zijn, zoals zij het liefste mens zijn.

Onnatuurlijk veel spanning tot gevolg. De zorg voor elkaar is in gevaar. Iets wat wij allemaal van nature bezitten en willen is zodanig beïnvloed dat ‘de zorg’ failliet gaat.

Ik hou vertrouwen dat het er altijd zal blijven. Simpelweg omdat het echt onze eerste basishandeling is. Zorgen voor. Voor jezelf eerst, voor de ander er direct in 1 beweging achteraan. Als het vertrouwen in die mensen die het nog steeds elke dag behouden blijft, dan weet ik zeker dat de mens wint van de macht.

Aan al die machtige beinvloeders die bepalen hoe ‘wij’ voor elkaar moeten zorgen en tegen welke voorwaarden heb ik 1 verzoek:

Laat de mens zijn/ haar gang gaan, onbezorgd zorgen voor elkaar gaat dan heel natuurlijk. Vertrouw er maar op! Dan leven wij allemaal heeel lang en heel gelukkig.

 

Jeroen