Ik gooide het altijd maar weer op de spanning rondom iets heftigs. Ontslag, burnout, scheiden, overlijden, hernia’s, verhuizen… Het afwachten, de onduidelijkheid, verdriet, onmacht, teleurstellingen. Als het teveel werd was het mijn standaard uitvlucht. Ik moest me toch ook even ontspannen tussendoor?
Het begon met een glaasje wijn omdat dat wel lekker was bij dat ene stukje vlees. En daarna was het zo’n heerlijk nazomerdagje dat dat witbiertje buiten best mocht. En daarna kon dat glaasje witte wijn er ook nog wel achteraan. Met refill uiteraard. En dan eerst een flinke slok al in de keuken zodat het glas minder vol leek daarna.
Het sloop er heel sneaky in. Alsof iedere dag vakantie was en vooral móest zijn en het begon vroeger en vroeger op de dag en eerder en eerder in de week. Om te ontspannen dan hè. Ik geloofde het bijna zelf.
Ik merkte op een bepaald moment niet eens meer iets aan mijn lijf of hoofd na een 11,5% -biertje. In het begin wel. Toen was er nog een soort verdovende waas die behalve fysieke-hoofd-spanning ook het verdriet en de boosheid plat gooide. Verdoofde. Dempte. Heerlijk stil was het dan even in mijn hoofd. 10 seconden of zo. Daarna tetterde het weer vrolijk door.
Maar na een paar weken iedere dag wel ‘iets omdat het mocht en ik mezelf vooral niets ging ontzeggen omdat het dan juist een issue zou kunnen gaan worden’ bleek het dat issue allang te zijn. Een fles per dag was soms niet genoeg meer. En om 11 uur was het behalve koffietijd toch ook al bijna middag? Joh, doe niet zo moeilijk, je wilde toch VRIJ LEVEN?
Ik weet nu wat ik probeerde te doen. Ja. Ik probeerde ècht om de pijn en verdriet en boosheid en ellende te dempen. Ik wilde me vrij voelen en vrij kunnen leven en door maar te kunnen drinken wat IK wilde dacht ik dat te vinden. Wat een vrijheid om gewoon te kunnen pakken waar ik zin in had.
En tegelijkertijd vond ik dat ik het verdiende omdat anderen mij mijn vrijheid afnamen. De vrijheid om op een plek te kunnen doen en laten wat ik wilde. Ik voelde me vastgezet, opgesloten, veroordeeld, ingeperkt, gecensureerd en dat kwam door de ander. Dat gevoel èn die ander blokkeerde ik met Kanonnen. En jerricans rode wijn. Of… daar deed ik in ieder geval een poging toe. Het had niet echt het effect dat ik hoopte.
Wat ik eigenlijk deed was mezelf plat gooien. Ik nam mezelf mijn bloedeigen vrijheid af! Het ‘vrije kind’ in mij verstopte zich als vanzelf omdat ze klaar was met de strooptocht door de supermarkt, het stiekeme slokje-rechtstreeks-uit-de-fles en het lollig vol blijven houden dat een drankje op zijn tijd helemaal geen kwaad kon. Ze durfde niet meer en kwam steeds minder vaak tevoorschijn. Zij houdt helemaal niet van drank.
Precies wat ik niet wilde gebeurde. In plaats van het klote-gevoel werden blijdschap, uitgelaten zijn en genieten gewoon keihard geblokkeerd. Ik voelde me meer en meer opgesloten en kon, mocht en durfde minder en minder. Dat wat ik NIET wilde, deed ik zelf. Ik verstopte mezelf en klaagde erover dat niemand me zag. BAF. Spiegeltje spiegeltje… Dank u.
Dit verhaal gaat over mij. Het zou ook over jou kunnen gaan. En waar het over drank gaat zou het ook over eten kunnen gaan. Of kopen. Gokken. Of Seks. Facebook. Nou ja, je snapt ‘m wel. Jij dempt vast ook. Maar… demp je ook wat je WIL dempen? Of hou je hiermee nu juist datgene wat je zo hard niet wil toelaten in stand?
Misschien ook een leuk spiegeltje voor jou 🙂
<3
Naath
Recente reacties