Een vierluik met een kijkje in vier verschillende ‘keukens’. Deel 1 vind je hier, deel 2 hier. Hieronder deel 3.
8 jaar geleden werd haar broertje geboren.
Gelukkig. Niet nòg meer kinderen. Zij was de tweede in de rij en 17 toen hij geboren werd. En, zo weet ze nu, de enige zonder ‘beperking’. Toen ze klein waren was het allemaal nog niet zo duidelijk. Ze gingen samen naar school en haar zusjes werden al gauw geplaagd en later gepest omdat ze niet zo goed mee kwamen met de rest van hun klassen. Zij was slim. Heel slim. Ze haalde hoge cijfers, leerde vijf minuten voor een proefwerk en had haar huiswerk eigenlijk altijd in de klas al af. Dat was wel handig, want nu kon ze haar ouders ook een beetje helpen in het huishouden.
Ze hielp altijd met koken en schoonmaken en ze las de post die binnenkwam altijd aan haar ouders voor. Daardoor wist ze ook precies wat er speelde. Haar ouders begrepen veel van wat er voorgelezen werd niet goed. Dan vertaalde ze de inhoud direct al een beetje zodat ze wisten of ze er nu echt iets mee moesten. Vooral de rekeningen werden vaak niet of te laat betaald als zij ze niet achter de broek aan bleef zitten.
Nu, achteraf, ziet ze dat ze als kind al veel verantwoordelijkheid droeg. Moest dragen ook. Dat kon gewoon niet anders. Zonder haar zouden haar zus, broertje en zusjes al veel eerder weg gehaald zijn. Zij wilde eigenlijk helemaal niet weg. Ze wilde voor haar moeder blijven zorgen. Haar vader besloot al vrij snel ergens anders te gaan wonen. Hij heeft nu een vriendin en bezoekt zijn ‘ex’, zoals hij haar moeder nu noemt, niet meer. Zij ziet haar moeder nog wel. Laatst nog, bij de zitting.
Haar broertje en drie van haar zussen wonen in een andere instelling. De rest nog bij hun pleeggezin. Ergens zweeft er soms een idee door haar hoofd. Maar ze weet dat dat onmogelijk is. Ze zou het haar moeder zo gunnen… wat als die vier nou eens verhuizen naar dezelfde plek als waar haar moeder woont? Zou dat…?
Wat haar het meeste raakt als ze haar moeder bezoekt zijn die eeuwige koffers. Ze is altijd klaar om te vertrekken. Ze zegt ook vaak dat ze helemaal niet in het apartement wil wonen, zo helemaal alleen. Ze ziet haar steeds eenzamer worden. Ze praat niet meer met de mensen die op dezelfde ‘groep’ wonen. Ze deelt haar verdriet zelfs niet meer met haar begeleiders. Die zijn vooral druk met het maken van dagprogramma’s en rapportage. Zij zien haar moeder als één van de 8 op de groep.
Ze richt zich weer op haar eigen kleintje, 8 maanden oud nu. Hij mag wel eens verschoond worden. Zijn luier is inmiddels zo vol dat er een natte plek in het dekbedje is ontstaan. Oe… wat een slechte moeder is ze. Gewoon te laat met verschonen. Snel wassen dat dekbedje en hup, de droger in. Dan kan die kleine lekker zijn schone bedje in en heeft zij even haar handen vrij om haar koffers in te pakken voor de vakantie die voor de deur staat. Dat was ze bijna, in alle drukte, vergeten.
Wat dom dat ze daar nu pas aan denkt.
Deel 4 lees je morgen.
Recente reacties