Het gevoel begint in mijn bovenbenen. Alsof ze ineens 500 kilo wegen. Per stuk. Loodzwaar, bijna niet meer op te tillen. Nooit gemerkt dat die treden zo ontzettend ver uit elkaar stonden. Ik haal de volgende tree gewoon niet. Ik laat me halverwege de trap zakken om even uit te rusten. De leuning houdt me op mijn plek, anders zou ik zo naar beneden glijden. Hijgend van uitputting, een brandend gevoel in mijn longen. Tegelijkertijd voel ik de ijskou in mijn, zich vastklampende handen. Ik moet omhoog, anders gaat het helemaal mis.
Kruipend, tree voor tree. Daarboven is het rustig. Hoef ik even niks. Mag ik slapen, wegkruipen, me verstoppen. Nog een heel klein stukje… het voelt als de hoogste berg ooit. Wat zeul ik allemaal mee die trap op? Mijn schouders, mijn nek, hoofd, alles doet pijn. Het voelt alsof ik jarenlang iedere dag een marathon gelopen heb. Met een rugzak van 100 kilo aan mijn schouders. Ik ben kapot.
Eindelijk, ik voel de platte ondergrond bovenaan de veel te steile trap. Ik blijf even liggen. Het voelt koel aan. Prettig. Ik kan de rust en stilte aan het eind van de gang al voelen. Ik sleep me richting de deur en daarna het bed in. Mijn benen dragen me net lang genoeg om het voor elkaar te krijgen. Een vreemd gevoel van trots komt over me heen. Ik heb het gehaald. Mijn enige doel voor die dag: van beneden naar boven. Ik weet dat het tijd kost. Stap voor stap. Meer hoef ik ook nog even niet. Ik neem iedere dag zoals ie komt. Deze donderdag is al geslaagd zo.
Ik lig in bed, trek het dekbed tot over mijn hoofd en sluit mijn ogen. Hoe lang zal het nog duren? Wanneer voel ik me beter? Hoe diep zal het gat deze keer zijn? Ik ben moe van het klimmen, het vechten… ik zak weg in het donker. En hoor dan meteen het indringende gepiep van mijn wekker. Tijd om op te staan.
Heel even is daar de twijfel. Doen mijn benen het nog? Was het echt, of toch weer diezelfde droom?
De burn-out droom. Af en toe komt ie nog even voorbij. Vroeger was ik er bang voor, werd ik er onrustig van. Nu voelt het als een kadootje om weer wakker te worden en te voelen dat alles gewoon helemaal werkt zoals het hoort. Een fijne reminder van wat ik vooral niet meer wil en niet meer ga laten gebeuren. Dank je wel droom. Ga maar weer. Er is niks kapot, ik ben heler dan ooit.
En ik doe wat ik altijd doe na die droom. Ik ren de trap af, gooi de voordeur open en adem de zeelucht in. Leven. Meer is er niet.
<3 Naath
Recente reacties