“Je drijft nu echt over!” Het vuur spuit uit haar ogen. Ze reageert op iets dat in de auto gezegd werd en is het er duidelijk niet meer eens. Het duurt twee seconden voor wij elkaar aankijken en samen heel hard in lachen uitbarsten. “Hoorde je wat je zei?” “Wat?” Nog steeds is ze beledigd en klinkt ze bozig. “Je zei… je drijft nu echt over!” We piesen inmiddels bijna in onze broek van het lachen. En gelukkig… daar is haar breedste lach en direct ook hardop haar geschater. Ze hoort het nu zelf ook. Het vrije kind is los. In haar, en in ons.

Meteen is de hele discussie ook voorbij. Zo zien we het graag. Er gewoon zo hard om lachen dat je zelf eigenlijk niet meer weet waarover je nou zo boos of verongelijkt was. We doen het zelf ook vaak. Vrijuit lachen om elkaar en om onszelf. Omdat we ons anders de hele avond druk maken over iets waar we onze kostbare tijd echt niet aan willen besteden. Ruzie maken, ons gelijk halen, een punt maken, de ander overtuigen… je kent het vast wel.

Vroeger konden we daar uuuuuren aan besteden. Tegenwoordig? No way. Veel te zonde. Het is namelijk binnen diezelfde twee seconden al heel duidelijk wat we willen en wat ons ‘punt’ is. Helder? Duidelijk? Okay, daar mág je ook anders over denken. Veel plezier ermee! Het scheelt zoveel tijd en frustratie. En ongezelligheid.

Ruziemaken staat bij ons ook voor iets verwachten van de ander. Je verwacht namelijk dat de ander jou gaat begrijpen. Er misschien zelfs anders over gaat denken. Of nog mooier: gaat veranderen! Als kind déden we bijna niet anders. Als iets niet op jouw manier ging was het bal! Je wilde gezien, gehoord worden en dat kon op twee manieren. Òf door je aan te passen en dus heel lief, slim, leuk, bijdehand enzovoort gevonden te worden òf door te muiten. Tegen alles aan te schoppen en vooral op díe manier op te vallen.

Wat deed jij vroeger vooral? Paste je je vooral aan? Of ging je overal tegenin? Zou het kunnen dat je dat nu nog steeds (in misschien wel overdreven mate 😉 ) doet? Of dat je júist het tegenovergestelde bent gaan doen?Welke spiegel mag je jezelf dan wellicht eens voorhouden? 🙂

Wij voelen zelf gelukkig steeds meer het vrije kind in onszelf de regie pakken als we daar maar de ruimte voor maken. We passen ons minder aan en hoeven ook de ander niet meer aan te passen. Vrij zijn. Leven. En dan vallen uitspraken als: “Hee… Ik praat nu uit!” je ineens weer op. Vrij. En humor. Heerlijk.

 

<3 Naath (en Jeroen)