Ik hoorde mijzelf deze zin van de week thuis een paar keer delen. Eerlijk gezegd, ik vond en vind het een wijsheid. Ik maak hem graag eigen. Eerlijk gezegd mag ik er nog zeker meer ervaring in op doen.
Als het om uitdagende ervaringen in het leven gaat, dan is dat voor mij zeker ook; kinderen op laten groeien. Dat blijft voor mij het proces waar ik mezelf hard tegen kan komen. ‘Mijn aangeleerde ik’ strijdt dan met ‘mijn eigen ik’. Ik hoor mij zinnen zeggen en tegelijk voel ik dat ik het absoluut niet zo wil delen. Mijn hoofd spuugt dan eerder dan dat mijn hart spreekt.
Alsof de bekende duivel en engel op mijn schouder enorm vechten om wie mij mag besturen. Soms tegelijk, soms wint er eentje. Wie maakt niet eens uit, het is niet van mij op zo’n moment.
Ik hoor dan vaak mijn ouders. Niet letterlijk en ze zijn al helemaal geen duivel of engel. Het zijn de opvattingen, overtuigingen en adviezen die ik als kind ook kreeg en ik paas ze door. Alsof ze stiekem in mijn oren fluisteren wat ik moet zeggen of doen (en zij hadden dat vast ook met hun ouders, die dus ook via via weer in mijn oor tetteren… je snapt vast wat ik bedoel).
Estafette maar dan met patronen. 4x 400 meter, waarbij ikzelf dan echt liever een keer bewust het stokje laat vallen.
Die estafette gebeurt natuurlijk allemaal op basis van (eerdere) ervaringen. Levenservaringen die zij (alle generaties voor mij) hebben opgedaan. Allemaal zo goed en liefdevol als het maar kan. Alleen is het een doorgeefpatroon. Waar het interessant wordt is als het gaat om “hoe eigen is een advies of hulp of ‘opvoeding’ in deze estafette?” Kan een kind wel zelf ervaren hoe het leven het leukst is, als de ervaringen van anderen leidend zijn (geworden)? Ik zeg ‘niet’.
Ikzelf ervaar nu ik wat groter ben dat mijn eigen wijsheid en ervaring zoveel simpeler zijn als ik doe wat voor mij goed voelt. Open deur natuurlijk, maar hoe vaak doen wij ‘collectief’ toch anders.
Die patronen, systemen, van de estafette zijn sterk. Die zijn als vanzelf veilig en vertrouwd geworden. Alleen is dat voor ‘het kind’ echt wel het beste, in zijn/ haar eigen leven? Om dat te ervaren is stil staan echt wel even een mooi moment. Daarom laat ikzelf ook graag mijn stokje vallen. Even alles stil laten staan in plaats van door te rennen, in rondjes.
Wat de juiste snelheid en richting is, is toch aan het kind om zelf te ervaren? Eigen ervaring op doen en op basis van die ervaringen leven. Echt eigen levenservaring leidend maken. Doen wat goed voelt, wat met alle plezier gaat. Wellicht is hordelopen wel een onwijs gaaf, waarbij er vroeger werd gezegd dat hordes ontweken moesten worden. Zelf bewegen op basis van dat wat goed voelt.
Dat is voor mij de weg van de minste weerstand, voor ieder individu. Niet omdat een ander het zegt of een ander het doet, maar simpelweg omdat het ‘jou voedt’.
Als ouder hoef ik er slechts te zijn wanneer mijn kinderen die behoefte voelen dat ik er even moet zijn. Ik hoef hen niks te leren anders dan te leven zoals het voor hen goed voelt. Meer kan ik niet, hoef ik niet en mag ik niet.
Als ik hen wil laten opgroeien in vrijheid en met ruimte, dan hoef ik slechts dat te zijn, laten zien, te laten voelen… te laten ervaren. Als ik eerst voor mijzelf zorg en er voor hen ben, dan geef ik pas echt iets moois door:
Leven… vrij en echt leven, hun eigen leven.
Natuurlijk doe ik dat, met alle liefde.
Jeroen
Recente reacties