Afwas

Vieze kopjes op het aanrecht. Snel nog even de vaatwasser in voor de eerste afspraak komt… Deur open en … daar staat ie me tegenmoet te viezeriken. De vuile afwas van gisteravond. Die is vannacht dus niet schoon geworden en al helemáál niet schoon de kasten in gegaan vanmorgen. Ik voel het gegrom al omhoog komen. Mopperstand. Hij komt opgewekt de keuken in en is meteen de sjaak. “Jij zou toch…?” Ik spuug het er bijna uit. Hij reageert, zoals altijd, rustig. Gaat niet mee in mijn drakengedoe.

Later, als de vaatwasser rustig staat de zoemen en borrelen, zit ik op de bank. Ik voel me schuldig. Waarom doe ik dit toch? Waarom spring ik ‘m nou meteen in zijn nek en ‘bijt ik zijn hoofd eraf’ om zoiets onbenulligs? Het antwoord komt ook meteen. Omdat ik iets verwacht. Ik verwacht van hem dat hij het doet. En doe het zelf niet. Heb ik gezegd dat ik het fijn vind als hij het even regelt? Of is het een vanzelfsprekend iets geworden dat hij maar moet ‘aanvoelen’ of zo? Nóg meer verwachtingen.

Vroeger kon ik heel lang boos blijven. Mokken als een klein kind. “Jij dit” en “Jij dat”. Gelukkig weet ik inmiddels beter. Ik zoek hem op en sla mijn armen om hem heen. “Trap ik er tòch weer in hè? Ik wil dit niet. Geen woorden vuil maken aan zoiets kleins.” “En vies 🙂 ” grapt hij, terwijl hij me op mijn neus kust. “Klaar, over naar leuke dingen.” Het is zó grappig dat iets als ruzie maken vroeger zo lang moest duren. Nu zijn we er (meestal) binnen twee minuten klaar mee. Langer is echt weggegooide tijd en energie. Iedere minuut die we besteden aan ruzie maken krijgen we nooit meer terug.

Grenzen aangeven? Prima. Naar elkaar luisteren? Absoluut. We gooien alleen geen tijd meer weg. Zo zonde. Nu nog die verwachtingen wat meer laten voor wat ze zijn. Niks verwachten voorkomt gedoe, teleurstelling, zelfs die ruzietjes van twee minuten.

Vanavond zagen we al zappend ineens Snow Patrol op t.v. En ja… daar zong Gary op een ontroerend prachtig mooie manier één van ‘onze’ liedjes: Chasing cars. Daarin zit de mooiste zin over onvoorwaardelijk van een ander houden, de ander 100% zien en accepteren zoals hij of zij is. Zonder verwachtingen van de ander.

“All that I am

All that I ever was

Is here in your perfect eyes, they’re all I can see”

Onvoorwaardelijkheid. De ander accepteren wat hij of zij ook zegt of doet. Alles mag. Alleen die vaatwasser wat vaker aanzetten… dát zou wel fijn zijn 😉

De klok tikt door… de tijd tikt af. Waaraan besteed jij die tijd? Aan ruzie maken over verwachtingen? Of… Ik hoop dat jij het ook kan. De ander onvoorwaardelijk accepteren. Twee minuten ‘gedoe’ is echt meer dan genoeg. Proberen?

<3

Naath