Weten

Zorgmijder. Dat was het woord dat ze gebruikten. Een omschrijving voor iemand die weigert zorg te accepteren. De zorg die in haar geval eigenlijk zo hard nodig is en nu, door haar resolute ‘Nee, jullie komen niet meer binnen’ gevaarlijke situaties creëert. Voor haar begeleiders, medebewoners maar vooral ook: haarzelf.

Ze verwaarloost zichzelf. Eet niet goed, slaapt met iedereen die ze op straat ontmoet ‘waar een piemel aan zit’ (haar eigen woorden, sorry… verontschuldigt de gedragskundige zich) en ze neemt haar medicatie niet.

“Niemand weet nog hoe het echt met haar gaat”. Op mijn vraag of ze dat, voordat de deur op slot bleef, wel wisten , volgt een stilte. Pijnlijk, oorverdovend en ongemakkelijk.

Ze vertellen over doelen. Dagprogramma’s. Signaleringsplannen. Video interactie begeleiding. Ja. Dat laatste gaf echt een goed beeld van wie ze was.

Zijn ze er iets mee gaan doen, behalve de verwaringsdeken aanbieden? Mmm… weer stil. Ze weten het niet meer.

Een keihard Kwartje valt. Nee. Ze wisten het hiervoor eigenlijk ook al niet. Damn. En nu?