Ergens rond 2007 werd ik gevraagd om leidinggevende te worden.
Ik voelde mij trots, dankbaar en vereerd tegelijk. Hier had ik hard voor gewerkt. Mijn doel bereikt wat ik had gesteld toen ik bij deze werkgever begon.
Ik mocht gaan doen waar ik goed in was. Leidinggeven. Inspireren, motiveren en creëren. Met het team waar ik middenin stond als teamlid. Alleen op vrijdag nog in de rol als medewerker en vanaf die volgende maandag als leidinggevende.
Vanaf die maandag zou ik anders zijn. Anders doen, anders praten, werken, lunchen en waarschijnlijk ook anders naar het toilet gaan. Althans, dat vonden mijn teamleden, mijn collega’s.
Mijn rol veranderde en dus ook ik.
‘Moeten wij straks u tegen je zeggen?’ en ‘lunch je nog wel met ons?’. ‘Kunnen we je nog wel zo maar benaderen?’ en ‘mogen we nog wel dezelfde grappen met je uithalen, die humor die we delen ook nog echt delen?’.
WTF? Dat weekend er tussen was een soort Mini Playbackshow magische deur (voor de jeugdige lezers: een soort portal naar een andere wereld 🙂 ) .
Mijn team waar ik zo’n eenheid mee was, zag henzelf opeens als ‘mijn team’. Ik bepaalde en zij volgden. Ik was anders geworden. Het vertrouwen was anders, mijn woorden werden gewogen en mijn gedrag werd geanalyseerd.
Het weekend waarin ik als mens veranderde…volgens hen.
Ik ging als medewerker, gelijkgestemde en vriend door de deur en kwam als geheel ander mens weer naar buiten aan de andere kant. Alleen omdat ik gevraagd werd een nieuwe rol in te vullen.
Er werd bijna verwacht dat ik mij nog naar hun beeld moest gaan gedragen ook. Ik voelde een soort druk om mij ook echt anders te gaan gedragen. Niet gedaan, echt niet.
Als mens ben ik nooit veranderd, mijn rol is wel vaak anders, elke dag weer. Dat geeft mij en mijn wereld kleur en maakt het tot een speelveld. Magisch toch?
Herken jij de magische deur? En identificeer jij je met je nieuwe rol, ben jij dan ook zo, als mens?
Jeroen
Recente reacties