Je gevoelens uitschakelen. Dát zou dé gebruiksaanwijzing zijn voor deze jongen, zijn kleinzoon. Inmiddels 28 en wonend op een woongroep, maar tot zijn 18e zorgde opa dagelijks voor hem. “De deur binnen stappen en vooral NIET laten merken hoe je je voelt. Dat is het enige dat werkt!” Eén hoofd van de tien knikt instemmend. De rest aarzelt nog. Zal dat dan de missing link zijn?

De korte stilte die valt wordt keihard doorbroken door mijn zelfverzekerde: “Daar ben ik het niet mee eens.” 20 ogen draaien vragend en soms bijna in shock mijn kant op. Niemand zegt het hardop, maar de vraag hangt in de lucht. Meent ze dat nou? Jazeker meen ik het.

Als ik uitleg hoe ik ernaar kijk voel ik de Kwartjes om mee heen vallen. Keihard. KLING KLONG… Want.

Je gevoel ‘uitschakelen’ is volgens mij al zo goed als onmogelijk. En áls het al lukt; wat geef je dan nog voor signaal af? Zeker aan deze kleinzoon, die niet kan praten, verwoorden of analyseren. Wat HIJ doet? Voelen! Hij voelt de signalen, de ‘energie’ die de ander uitstraalt. Zonder moeite. Dat geeft hem duidelijk- en veiligheid. Hij kan de ander dan inschatten en volgen.

“Als we nu met zijn allen niet meer doen wat we voelen (‘ervaren’) of ons gevoel helemaal uit gaan zetten… hoe zal hij zich dán voelen? Is zijn wereld dan nog veilig? Snapt hij het dan nog? Voelt hij zich verbonden met iemand die alleen nog maar uit ‘hoofd’ bestaat terwijl dat nu precies zijn ‘zwakke plek’ is?”

Het gesprek dat daarop volgt is prachtig. Ze kijken naar hoe ze zelf met hem werken. Wat ze uitstralen en delen. En dat dat soms haaks op elkaar staat. Zal hij daarom misschien soms zo bang en onzeker zijn dat hij dingen kapot gaat maken? Schreeuwt hij (letterlijk en figuurlijk!) om die congruentie bij zijn begeleiders? “Wie ben je ècht? Mag ik je zien?”

Het antwoord vanuit mijn buik, hart, gevoel? “Ja!” Daar vraagt hij om. Ervaren, delen, doen. Meer is het niet. Zelfs opa ziet het. Gelukkig maar. Hoe werkt dit bij jou? Zijn ervaren, delen en doen al opgelijnd?

 

<3 Naath