Ik zie ‘m vallen. Een ster. Zittend op het dak van een boot. Dobberend, met op de achtergrond een bellende Malediviër. Of Maledees… of … geen idee hoe je iemand die op de Malediven woont officieel noemt. Hij zit te video-bellen met zijn zoontje of dochter, aan de stem te horen een jaar of vijf oud. In het donker, alleen de sterren en het scherm van zijn telefoon lichten af en toe op. Ik denk dat de andere kant van de lijn niet zoveel ziet. Een schim, hooguit.
Een ster die valt. Zomaar. Aan een sterrenhemel die deels bewolkt is en er qua sterren anders uit lijkt te zien dan in Nederland. Ik zie geen steelpannetje, hooguit een soort walvis (ook leuk ), in de vorm van al die sterren terug. Ik ben alleen op duikvakantie. Ik vóél me meestal niet alleen. Dan zijn er leuke mensen om me heen die net als ik enorm van duiken houden. Vandaag ging ik samen met hen op zoek naar walvishaaien. Helaas hadden die vandaag een ATV’tje of zo (op de Malediven heet dat vást anders). Morgen weer een kans.
Wat me raakt is die man. Die video-belt. Ik hoorde vandaag dat mensen die op dit soort boten werken vaak niet eens Malediefs (kan ook toch?) zijn. Ze komen vaak uit landen waar ze hun gezin en familie achterlaten om hier maanden- en soms jarenlang geld te verdienen waarmee ze datzelfde gezin of die hele familie kunnen onderhouden. Het betekent dan vaak ook dat ze diezelfde familie een hele lange tijd niet zien. Soms een gezin met vier kinderen 7 jaar niet… Heftig. Ik ben hier elf dagen. 7 jaar lijkt me niet te doen, hoe mooi het hier ook is.
Ik zie mijn kinderen meestal eens in de twee weken. Soms gelukkig meerdere dagen. Heerlijk is dat. Ik mijmer even weg daar op het dak en denk aan de leuke momenten en de mooie gesprekken die ik met de kinderen, maar vooral ook met Jeroen heb over ons, zomaar ‘samengestelde’ leven. Tegelijkertijd voel ik hoe ik ze mis. Allemaal. Alle mooie dingen die ik zie, hoor en voel… ik zou ze zo graag met hen allemaal delen. De zonsondergangen, de dolfijnen naast de boot, de gezelligheid en de manta’s… wat zouden ze dat mooi vinden.
Gelukkig heb ik de opnames. Onze manier van ‘samenzijn’. Jeroen spreekt bijna dagelijks een berichtje in (soms zelf ‘berichten’… lekker lang 🙂 ) en ik luister ernaar voordat ik in slaap val. Meestal word ik wakker met de ‘oortjes’ nog in. Heerlijk. Ik voel zoveel liefde en interesse en gezelligheid en warmte en… nou ja, eigenlijk alles wat positief is, als ik die berichten hoor. Soms moet ik ook wel lachen om het verliefde puber-gevoel dat ik ervan krijg. Zoals altijd als ik hem zie of hoor. Ik denk dan terug aan de tijd dat we elkaar net kenden. En aan hoe mensen dan zeiden: “Verliefdheid… dat duurt hooguit een jaar!”
No way… ik weet inmiddels wel beter. Verliefder kan ik niet zijn. Iemand die me zoveel ruimte en vrijheid en onvoorwaardelijkheid geeft… daar kán je toch alleen maar van houden? Terug naar de vallende ster. Wat ga ik wensen? Walvishaaien morgen? Of toch die 9 manta’s die ik nèt gemist heb? Dolfijnen? Er staat zoveel op mijn wensenlijstje.
En dan weet ik… nee. Mijn wens heeft niets met duiken te maken. Maar met ons. En zoals altijd met wensen mag ik ‘m natuurlijk niet delen. Maar je kunt je er vast iets bij voorstellen. Iets met liefde. Dat sowieso. Simpel hè? 😉
Ik ga zo lekker je nieuwste berichtje luisteren lieverd, dank je wel <3 Dat wordt weer lekker slapen en dromen over jou (en manta’s ..oké dan) 🙂
Liefs
<3 Naath
Recente reacties