Ze is 41
En zit
Vooral te zitten
Haar armen doen het niet meer
Haar benen
Nog maar net
Strompelend
Vallend
Verplaatst ze zich
Van eetstoel naar
Hangstoel
 
 
Ze eet
Vla
Vanille
Vandaag eet ze
Morgen misschien weer niet
Soms wordt ze bijgevoed
Omdat ze het anders
Niet zou overleven.
 
 
Ze wordt gevoerd
De lepel zelf vasthouden
Kan niet meer
“Hap”
Daar komt de lepel aan
Wil ze nog een hapje?
Ze knikt
Maar wil ineens
Niet meer
Ze is geen baby!
 
 
Toch ..
voelt het vaak zo
Door de luier
Het in bad
gedaan worden
Het vele slapen
Het gevoerd
Moeten worden
 
 
Ze kan soms
Niet eens rechtop
blijven zitten
Dan kukelt haar bovenlijf
Vanzelf naar voren
Of opzij
Net als haar zoontje deed
Toen ie net geboren was
 
 
Haar tweede
Is er nooit gekomen
Door die hele onbekende
Allesverwoestende
Ziekte
Gecombineerd met epilepsie
Deden haar hersenen
Het ineens…
PATS
Niet meer
Leeg.
 
 
Ze weet niet meer
Wat ze vroeger nog wel kon
Het verschil
Ervaart ze niet
Ze voelt alleen
Of iets fijn is
Pijn doet
Of niet
 
 
Dan huilt ze
Gilt ze
Lacht ze
Gromt ze
Zo hard
En zo lang
Als ze wil
Alles eruit
 
 
Lachen en huilen
Liggen nu dicht bij elkaar
Er is geen schaamte meer
Rekening houden met
Schuldgevoel
Ze houdt zich nooit in
En vraagt zich nooit af
Wat de buren wel niet zullen denken
 
 
Hoe vaak
Is dit precies
Wat WIJ niet meer kunnen?
Niet meer durven
Niet meer doen?
Alles toelaten
Alles laten zien
Alles loslaten.
Zijn.
 
 
Wij denken na
Aarzelen
Durven niet
Houden rekening met
Schamen ons
We voelen wel
Maar delen niet
Omgekeerde wereld
 
 
Zij voelt
En deelt
Of de ander
Het nou wil
Of niet
Schijt aan alles
Zelfs aan de luier
 
 
De mensen om haar heen
Rouwen
Al 10 jaar
Omdat ze ‘weg’ is
Haar eigen man
Haar zoon
11 jaar nu
Weten niet meer wie ze is
Wat scheelt…
Is dat zij hen ook
Niet meer herkent.
 
 
Ze ademt
Ze leeft
Ze is
Ze voelt
Ze uit
Ze laat
De wereld
En mij
Zien
Voelen
Waar het echt om gaat
 
 
Ze leert het me opnieuw
Geniet,
Voluit
Want het kan
zomaar
In één keer
Voorbij zijn.
 
 
Ik lach naar haar
Ze lacht niet terug
Want ze kent me niet
Ik ken haar ook niet
Officieel.
Maar ja.
Ik voel haar wel
En ik ben dankbaar
Voor deze ont-moeting.
 
 
Onderweg naar huis
Is ie daar ineens
Op een
Willekeurige playlist
‘Dead inside’
Muse
Eén van mijn
favoriete nummers
doet nu pijn
Iets klopt er niet
 
 
Ze leeft
Op haar manier.
Is ze gelukkig?
Ik weet het niet
Er komen tranen
Verdriet
Over het leven dat
Zij niet verder mocht leven
En het leven dat zij nu
Misschien wel MOET leven
 
 
Ze heeft geen keuze
Wat zou ik zelf willen?
Zou ik,
in haar situatie,
Nog iets
te willen hebben?
Ik hoop het
 
 
Ik hoop dat
‘Mijn mensen’
Weten wat ik wil
Mocht het ooit
Zo ver komen.
En ik hoop
Dat het nooit
nodig zal zijn
 
 
Dat ik niet
Afhankelijk word
Van voerende lepels
En op tijd verschoonde luiers
Maar mocht het ooit gebeuren
Laat me dan alsjeblieft
Schreeuwen, lachen, huilen…
En…
Laat me daarna gaan.
 
 
<3
Naath

Ze is 41

En zit

Vooral te zitten

Haar armen doen het niet meer

Haar benen

Nog maar net

Strompelend

Vallend

Verplaatst ze zich

Van eetstoel naar

Hangstoel

 

Ze eet

Vla

Vanille

Vandaag eet ze

Morgen misschien weer niet

Soms wordt ze bijgevoed

Omdat ze het anders

Niet zou overleven.

 

Ze wordt gevoerd

De lepel zelf vasthouden

Kan niet meer

“Hap”

Daar komt de lepel aan

Wil ze nog een hapje?

Ze knikt

Maar wil ineens

Niet meer

Ze is geen baby!

 

Toch voelt het vaak zo

Door de luier

Het in bad

gedaan worden

Het vele slapen

Het gevoerd

Moeten worden

 

Ze kan soms

Niet eens rechtop

blijven zitten

Dan kukelt haar bovenlijf

Vanzelf naar voren

Of opzij

Net als haar zoontje deed

Toen ie net geboren was

 

Haar tweede

Is er nooit gekomen

Door die hele onbekende

Allesverwoestende

Ziekte

Gecombineerd met epilepsie

Deden haar hersenen

Het ineens…

PATS

Niet meer

Leeg.

 

Ze weet niet meer

Wat ze vroeger nog wel kon

Het verschil

Ervaart ze niet

Ze voelt alleen

Of iets fijn is

Pijn doet

Of niet

 

Dan huilt ze

Gilt ze

Lacht ze

Gromt ze

Zo hard

En zo lang

Als ze wil

Alles eruit

 

Lachen en huilen

Liggen nu dicht bij elkaar

Er is geen schaamte meer

Rekening houden met

Schuldgevoel

Ze houdt zich nooit in

En vraagt zich nooit af

Wat de buren wel niet zullen denken

 

Hoe vaak

Is dit precies

Wat WIJ niet meer kunnen?

Niet meer durven

Niet meer doen?

Alles toelaten

Alles laten zien

Alles loslaten.

Zijn.

 

Wij denken na

Aarzelen

Durven niet

Houden rekening met

Schamen ons

We voelen wel

Maar delen niet

Omgekeerde wereld

 

Zij voelt

En deelt

Of de ander

Het nou wil

Of niet

Schijt aan alles

Zelfs aan de luier

 

De mensen om haar heen

Rouwen

Al 10 jaar

Omdat ze ‘weg’ is

Haar eigen zoon

11 jaar nu

Weet niet wie ze is

Wat scheelt…

Is dat zij hem ook

Niet meer herkent.

 

Ze ademt

Ze leeft

Ze is

Ze voelt

Ze uit

Ze laat

De wereld

En mij

Zien

Voelen

Waar het echt om gaat

 

Ze leert het me opnieuw

Geniet,

Voluit

Want het kan

zomaar

In één keer

Voorbij zijn.

 

Ik lach naar haar

Ze lacht niet terug

Want ze kent me niet

Ik ken haar ook niet

Officieel.

Maar ja.

Ik voel haar wel

En ik ben dankbaar

Voor deze ont-moeting.

 

Onderweg naar huis

Is ie daar ineens

Op een

Willekeurige playlist

‘Dead inside’

Muse

Eén van mijn

favoriete nummers

doet nu pijn

Iets klopt er niet

 

Ze leeft

Op haar manier.

Is ze gelukkig?

Ik weet het niet

Er komen tranen

Verdriet

Over het leven dat

Zij niet verder mocht leven

En het leven dat zij nu

Misschien wel MOET leven

 

Ze heeft geen keuze

Wat zou ik zelf willen?

Zou ik,

in haar situatie,

Nog iets

te willen hebben?

Ik hoop het

 

Ik hoop dat

‘Mijn mensen’

Weten wat ik wil

Mocht het ooit

Zo ver komen.

En ik hoop

Dat het nooit

nodig zal zijn

 

Dat ik niet

Afhankelijk word

Van voerende lepels

En op tijd verschoonde luiers

Maar mocht het ooit gebeuren

Laat me dan alsjeblieft

Schreeuwen, lachen, huilen…

En…

Laat me daarna gaan.

 

<3

Naath