“Je hebt me echt geraakt. Eerst dacht ik nog: misschien moet ik ongesteld worden, dat ik zo emotioneel ben. Ik moest echt even rekenen, want ik ben dat niet gewend… Voor iemand met een zwart hart, best een hele prestatie.” Het ontroert me stiekem een beetje. De harde, kritische, bitcherige Anouk blijkt toch ook maar een mens. En blijkbaar verbaast dat haar zelf het meest.
 
 
Het blijft bijzonder. Dat voelen een ‘ding’ is. Iets dat niet standaard is, blijkbaar erg spannend en raar en dan vooral de positieve kant van dat voelen. Oké, je ellendig, rot, ziek, zwak en misselijk voelen… dat kan dan nog wel. Maar ergens van genieten? Lol maken? Blij zijn of kippenvel krijgen van iets dat mooi is? Neeeuh… Om het helemáál nog maar niet te hebben over ‘gelukkig zijn’.
 
 
Er lijkt bijna een taboe op te zitten. Het gevoel dat het lekker met je gaat. Ik herken het verdomme nog ook. Dat stemmetje dat zegt: “Ja, leuk hoor, maar dát kan dus niet hè? Er is zoveel ellende en gedoe in de wereld, en die en die hebben het ook niet makkelijk… dus lijdt maar even lekker mee, zoals het hoort. Gelukkig zijn, da’s voor later. Als je helemaal ‘af’ en klaar bent en er geen werk meer te verzetten is. Als je 150 bent of zo. Dus niet nu. Hup hup… aan de slag!”
 
 
Ik heb dat stemmetje al zo vaak aangekeken. En heel bewust gevraagd: “wat wil je nou?” Mág ik dan niet gewoon gelukkig zijn? Of… mag ik gewoon niet gelukkig zijn? En waarom dan niet? Ik zie het bij Anouk, maar ook bij andere mensen op tv, in de pers, op Facebook en tijdens trainingen. Als alles klopt en er alle redenen zijn om je er gewoon aan over te geven… BAF. Daar is Mrs kritiek weer. Het mag gewoon niet.
 
 
Inmiddels ben ik in de F*CK IT –modus beland. Rot op met je ‘het mag niet’. Dat bepaal ik zelf wel. Ik bèn het toch? Ik vóél het toch? Gelukkig zijn… daar zijn geen criteria, regels of beperkingen aan. Er is maar één simpel ding voor nodig. Zien dat het allang zo is. Dat je er niets meer voor hoeft te doen. Dat je niet in je agenda hoeft te kijken of je ongesteld moet worden omdat je ineens wèl waardering, ontroering, kwetsbaarheid en misschien zelfs (vies woord, even oortjes dicht) LIEFDE voelt. Voor jezelf, de ander, het leven. Omdat het leuk is. Gezellig, warm, echt en puur.
 
 
Dus Anouk: dank je wel. Bedankt voor dit inzicht, de bevestiging en de antwoorden. Het IS er al lang. Het WAS er ook al lang trouwens. En dat zie ik nu meer en meer. Mijn hart is niet zwart. Maar vuurrood, en de rest wit en alle kleuren van de regenboog. Heerlijk is het. Ik wens Anouk, maar vooral jou zoooo hetzelfde!
 
 
 
<3
 
Naath