Vandaag is ze 50 geworden. Een soort van mijlpaal, maar of ze er echt blij mee moet zijn weet ze niet. 50 jaar. De leeftijd die toch wel vaak gelinkt wordt aan een ‘midlife’- gebeuren, “op zoek gaan naar jezelf” (kots!) en dat liedje van zo’n bandje van vroeger: “Is dit alles?” Die ene zin in dat liedje ook. Getver. Te herkenbaar.

 

“We komen niets te kort, we hebben alles: een kind, een huis, een auto en elkaar”. Klopt gewoon. Twee auto’s zelfs. En drie kinderen. Hond, ook nog. Burgerlijk, saai, standaard, ze vindt er stiekem zelf van alles van. Gelukkig zit er niet zo’n Sara-pop in haar eigenlijk te grote voortuin. Dát zou pas burgerlijk zijn.

 

Een paar vriendinnen zijn op pilates gegaan. Schilderen. Salsa. Cupcake-les. Soms zelfs een combinatie van de vier. Ze kan zich er niets bij voorstellen. Hoe gaan ze zichzelf daar dan terugvinden? Schilderen ze dan swingende cupcakes terwijl ze een kraanvogel nadoen? Zij doet het anders. Van een collega hoorde ze over wat ze hier kon halen, hij had er erg veel baat bij gehad.

 

Dus daar is ze dan, met of zonder midlife, maar wel met een onbegrijpelijk zinloos, nutteloos, ondankbaar gevoel. Ze snapt er zelf ook geen hout van. Ze had dus, zoals dat liedje al aangaf, echt álles. En toch voelt het niet goed. Is ze zoekend, dolend, terwijl de ene keer de tranen over haar wangen stromen en ze de andere keer de neiging voelt tot huppelen, dansen en de was gewoon lekker tot het plafond op laten stapelen.

 

Wie is ze nou eigenlijk nog? Moeder. Dat sowieso. Vrouw-van. Dochter, zus, vriendin (hoopt ze; via Facebook weet je tegenwoordig niets meer zeker) en dan ook nog werknemer, collega, leidinggevende. Ingewikkelde combinatie. Het maakt dat ze in de war raakt. Zoveel rollen, zoveel gezichten, zoveel verwachtingen van anderen.

 

Uiteindelijk komt het hoge woord eruit. “Ik wil gewoon gelukkig zijn. Verder niks. Maar… ik weet niet hoe.” Ze vertelt dat ze niet eens meer weet hoe het is om even stil te staan. Niets te móéten. Ze heeft het gevoel helemaal vast te zitten. Aan verplichtingen, anderen, taken. Ze heeft geen idee meer wat ze wil, kan en droomt en daar wordt ze doodsbang van. Wat doet ze hier in Godsnaam nog?

 

We laten het haar ervaren. Wat stilte doet. Voelen. De leegte, het ont-moeten van haar angst, haar èchte ik, de plek waar alle wensen, dromen en gevoelens samen komen. Ze tikt ‘m zo aan en wij voelen meteen dat het klopt. Dat we haar nu ècht helemaal mogen zien. Niks engs aan, het zat er al die tijd al. Alle labels, kabels, touwen en banden mogen los en ze vindt het heerlijk bevrijdend. Was dit er ècht al die tijd al? Waarom doet ze daar dan niks mee?

 

Voor haar voelt het als een Reset. Alsof ze een nieuw deel van haarzelf wakker schudt dat 50 jaar in winterslaap was. Was ze hier nou al die tijd bang voor? Jeetje. Ze schrikt er zelf van. Ze vertelt over wat ze het allerliefste wil. Waar ze gelukkig van denkt te worden. En ziet ineens zelf dat ze dat nu al meteen kan gaan doen. Kleine stapjes, delen, ervaren, zeggen en doen. Zo simpel eigenlijk.

 

En dan tovert de allerbreedste lach die we ooit gezien hebben haar gezicht om in de vrouw die wij zo graag zien. Zeker, stralend, puur, tevreden en kwetsbaar tegelijk. Zij. Zoals ze is. En ze spreekt de woorden die wij ook nog eens het allerliefste horen. “Haha… ik snap ‘t. Ik was allang gelukkig. Ik was het alleen even vergeten.”

 

Ze is klaar voor de 50, met of zonder Sara-pop en met of zonder Salsa-dansende kraanvogels. Leven. Liefst nog 50 jaar met deze wetenschap. Het was er allang. Zo fijn.

 

<3

Naath