En dan is het ‘ineens’ tweede kerstdag. Alleen op de bank. Na een heerlijke dag samen met de kinderen bij mijn lieve ouders, samen met mijn prachtige zus, zwager en hun kids. Even alleen. Zomaar. Het voelt fijn en klote tegelijk. Ik wilde toch rust? Ruimte? Mezelf ontdekken en zelf mijn reis mogen maken? Yep. En dat gebeurde. Allemaal in 1 jaar. Korter zelfs.

Vorig jaar rond deze tijd had ik, zoals ieder jaar, in mijn hoofd een dromen- en wensenlijstje. Heel veel is uitgekomen. Een event organiseren, mijn boeken uitbrengen, trainingen geven, lekker op vakantie met de kids en meer bereik voor Kwartjes. Check.

Stonden een scheiding, twee verhuizingen, het tegenkomen van mijn ‘andere helft’ (Ja, u mag even doorscrollen… dat gezeik altijd over tweelingzielen en zo. Dacht ik ook heeeel lang 😉 ), het zoeken naar een nieuw evenwicht met twee geweldige pubers aan de andere kant van het land (ja, was ook mijn beslissing, de zee trok en de ruimte was echt even nodig) op mijn lijstje? Nope. En toch kwamen ze voorbij, stuk voor stuk.

Veel, heel veel tranen… ook nu weer. En tegelijk zoveel geluk, liefde, nieuwe mensen in mijn leven die ik nu al niet meer zou willen en kunnen missen. Er zijn ook mensen die ik niet meer spreek of zie. Eigenlijk gewoon omdat ik het niet durf. Ik ben bang dat ze me stom of raar vinden. En tegelijk mag dat er ook gewoon weer zijn. Iedereen vindt iets van een ander. Zegt dat iets over mij? Tuurlijk niet. Weet ik wel. Maar blijft toch wel een dingetje af en toe.

Soms is er even dat kleine meisje dat zich klein, bang en onzeker en vooral alleen voelt. Zij kan soms gillen, vechten, boos zijn en het enige dat ik dan hoef te doen is haar horen. Haar ruimte geven en het er laten zijn. Voelen wat ze wil. Dat helpt. Ze is mijn baken, mijn buikgevoel, mijn overlevingsmechanisme.. alles tegelijk.

Moet jij dit snappen? Neuh. Hoeft niet. Als je me kent en wel eens met me gesproken hebt dan begrijp je waarschijnlijk allang wat ik bedoel. Misschien voel je het bij jezelf ook wel. Jezelf aankijken in de spiegel, weten waar je grootste angst zit en snappen dat die pas verdwijnt als je er liefdevol naar kunt kijken; zo simpel kan het zijn.

Mis ik mijn kinderen? Ja. Soms ga ik kapot van de pijn door het gemis. Gillen tegen de wind in aan zee helpt altijd. En het gevoel omarmen. En natuurlijk het voluit genieten als ik bij ze ben en ze vast kan houden en knuffelen.

En… dan is hij er ook nog. Onvoorwaardelijk. Vol begrip. Geduld ook. Soms snap ik niet waar hij het vandaan haalt. Zoooveel geduld. Ik ben er wel heeeel blij mee. En dankbaar en gelukkig en rustig en zeker en… nou, je vat ‘m al denk ik. Ik hou gewoon van ‘m. Simpel.

Heb ik nog iets voor jou? Ja. Ook nog. Ik wens jou namelijk alle, ALLE geluk en liefde met de mensen die jou lief zijn. En vooral: dat je jouw dromen waarmaakt en volgt. Ooit… echt. Doet het pijn? Soms best wel. Is het doorbijten geblazen? Absoluut. Is het het waard? 100 procent.

Dit liedje kan ik echt nooit met droge ogen afluisteren. Ik ga maar eens aandelen Kleenex kopen denk ik. En aandelen in Helen. Want er zingt niemand zo mooi als zij. Een echte kerstengel.
https://helenbotman.bandcamp.com/track/zwaartekracht

Echt ff luisteren. Huilen mag. Lachen ook.

Kussss