Hij is

14 jaar.

Net zo oud

als mijn eigen zoon.

Gek op ballen,

buiten zijn,

springen,

rennen.

En waar mijn zoon

Los gaat op ‘spinners’

Is hij druk

Met zijn tollen.

Als het spannend wordt

Gaat er soms 1

Door een ruit

Dolle pret

Al denken zijn begeleiders

Daar meestal anders over.

Waar hij nu woont

Heeft hij ruimte.

Binnen en buiten.

Een trampoline

Een grote gele

bank waarvan de poten

Allemaal scheef staan

Van het springen

En hij heeft een knop

Een enorme grote

Rode knop

Naast de deur

Waar hij op kan drukken

Als hij het niet meer zelf kan.

Een jaar geleden

Woonde hij nog

‘achter slot’.

Alle deuren waren dicht

Omdat hij boos werd

Vooral op anderen.

en omdat hij sloeg

Best hard meestal.

Nu mag hij ‘open’

Zijn ze dichterbij hem

Lekker veilig

En soms even

Achter de Staldeur

Dan kan hij de begeleiders nog zien

Horen

Volgen

Dat voelt goed.

Hij heeft veel geleerd

Drukken op de knop

Zelf spelen

Gebaren

Het is bijna een wonder

Wat er in 1 jaar

Gebeuren kan

Ik kijk naar hem

Door een raam

Met vieze vingerafdrukken

Aan de buitenkant.

Hij is in de tuin

Met een bal

Gaat er helemaal in op

Ziet mij niet

Maar staart wel

In mijn richting

Ik zie zijn ogen

Bruin

Zijn haar

Donkerblond

Alle kanten op

Slungellijf

Maat 44

De mega-spleet

Tussen zijn voortanden.

Het is even

Of ik naar mijn zoon kijk

Het scheelt nauwelijks iets

Zelfde lengte

Zelfde schoenen

Zelfde fietsenstalling

Geen kam

Puber

Het enige verschil

Zijn ongeveer

100 puntjes

Op een IQ-schaal

Het raakt me

Zo hetzelfde

Zo verschillend

Een heel ander leven

En heel diep van binnen

Ben ik nederig dankbaar

Omdat ik wel

Met woorden

Met mijn zoon

kan praten

Hij me begrijpt

En ik hem

En ik weet

Dat ze allebei

Op hun eigen manier

gelukkig zijn

en dat ze

als ze elkaar zouden zien,

naar elkaar zouden glimlachen.

Een tol,

Een spinner,

Zijn genoeg.

Met, en zonder

Begeleiding

Met, en zonder

Rode knop.

Met, en zonder

Woorden.

<3 Naath